In de rubriek 'Die ene palliatieve patiënt' vertelt een zorgverlener over een patiënt die indruk heeft gemaakt of een nieuw inzicht heeft gegeven. In deze aflevering Diana Stasssen, wijkverpleegkundige, mantelzorger en levenseindedoula.
De wijsheid van het lichaam
‘Ze was in de negentig en woonde alleen. Als wijkverpleegkundige heb ik haar maandenlang verzorgd. Het was een fragiele kleine vrouw, het haar in een knotje. Haar vingers stonden een beetje krom. Ze woonde alleen in een enorm huis. Haar familie woonde aan de andere kant van het land. Eigenlijk kon het niet meer, dat alleen wonen, maar een verzorgingshuis was voor haar geen optie. Ze had een tuin met prachtige oleanders waar ze altijd mee in de weer was. Ze leed onder meer aan osteoporose, botontkalking. Ze had een wond aan haar voet die veel verzorging nodig had. Die heb ik haar met liefde gegeven. Ze was lastig voor het medisch personeel, want ze was heel erg eigenwijs. Ze ging eigenlijk tegen alle adviezen in van huisarts, verpleegkundigen en behandelaars. Dat stuitte op veel onbegrip. Ze kon haar standpunten nooit goed uitleggen. Ze zei dan mijn lijf zegt dat dit niet hoeft. Stiekem genoot ik wel van haar houding, hoe lastig het ook was. Ze had een ontsteking in haar teen en het weefsel was aan het afsterven. De arts zei dat de teen geamputeerd moest worden, omdat anders de infectie zich zou kunnen uitbreiden in andere delen van haar lichaam en dat zou levensbedreigend kunnen zijn. Mevrouw weigerde. Ze was niet bang voor de dood. De wond is goed genezen, er zijn geen complicaties opgetreden. Haar rottende teentje is ze wel verloren. Ik vond het fantastisch dat deze vrouw dus gelijk had met haar houding. Zij kende de wijsheid van haar lichaam. Hoe kwetsbaar ze ook was, ze bleef vastberaden om zelf de regie te houden. Ze is uiteindelijk aan ouderdom overleden. Thuis, precies zoals ze wilde.’
Auteur: Jos Schuring, journalist en spreker bij uitvaarten
Foto: I-stock