Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering vijftien, geschreven door Karen Hosman.
Alfred Sisley: Bridge and Watermill of Moret in Summer , met een ‘Sisley-blauw’ T-shirt van Karen Hosman
Meer dan twintig jaar geleden begeleidde ik voor het eerst iemand in haar laatste levensfase, mijn vriendin. Zij had kanker aan haar been (liposarcoma) en moest voor chemokuren vanuit Heerenveen naar het UMC in Groningen. Ik ging altijd met haar mee en moedigde haar aan: ‘Jij gaat het redden, net zoals mijn moeder toen’. Dokters en verpleegkundigen adviseerden haar om het herstelproces te visualiseren: een mooie plek, goedaardige cellen die als soldaatjes de tumorcellen te lijf gingen, misschien kon je de kanker wel ‘wegdenken’… Palliatieve zorg stond nog echt in de kinderschoenen.
Mijn vriendin en ik hadden er geen boodschap aan, wij praatten onderweg en in de wachtkamer over andere zaken. Over haar recente dates bijvoorbeeld, ze was al langer gescheiden en zocht een partner. Zelfs haar afgezette been weerhield haar daar niet van – je kunt je wel voorstellen welke verhalen die afspraakjes opleverden.
Ze kwam uit een artistieke familie en was tante van twee bekende actrices. Kunst gaf ons de nodige gespreksstof en wij hadden dezelfde favorieten. Zo stonden we eens samen in het Van Goghmuseum voor een schilderij van Sisley. ‘Dat blauw!’ Meer zeiden we niet tegen elkaar.
Soms trek ik iets aan dat bij zo’n schilderij van Sisley past, ook al is dat blauw helemaal uit de mode, want die top of jurk doet mij meteen aan mijn vriendin denken. Het is een hemels souvenir voor mij.
Inspirerend? De Carendredactie nodigt de lezer uit om zo’n pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden.