In de rubriek 'Die ene palliatieve patiënt' vertelt een zorgverlener over een patiënt die indruk heeft gemaakt of een nieuw inzicht heeft gegeven. Deze aflevering met Jennifer Bergkamp, verpleegkundige in de wijk.
‘Ik kwam bij een gezin thuis waarvan de moeder uitgezaaide borstkanker had. Zij was midden vijftig, haar dochter van negentien volgde een verpleegopleiding voor verstandelijk gehandicapten. Haar man zat er ook bij. De moeheid tekende zijn gezicht. Mevrouw was doordrongen van de ernst van haar situatie, maar dacht dat mijn hulp niet noodzakelijk was. Ook haar heftig meeknikkende dochter dacht dat ze het wel samen zouden redden. Ik was als palliatief verpleegkundige pas laat ingeschakeld. Ik snap heel goed dat mensen in de laatste fase van hun leven geen vreemden meer aan hun bed willen. Ik zag dat ze goede zorg nodig nodig had en vroeg even later toen we met z’n tweeën in de gang stonden: hoe gaat het nu ècht met je? Toen begon ze te huilen. Ik pakte haar bij de arm, keek haar aan en zei: “Zullen we dit samen doen?” Ze stemde direct in. Ik was daar blij om want ik zag dat het niet lang meer zou duren. Tijdens onze tweede ontmoeting konden we nog prima met elkaar praten. Daarna ging het snel bergafwaarts met haar. Bij ons volgende gesprek kon ze al niet meer uit bed komen en vroeg ik haar of ze had nagedacht over haar eigen sterven. Ik schetste haar perspectieven en mogelijkheden. Ze zou er met haar huisarts over gaan praten. Ze koos voor palliatieve sedatie. Bij mijn volgende bezoek zat ze op de rand van haar bed wat ze eigenlijk niet meer kon omdat ze daarvoor te veel verzwakt was. Maar ze durfde niet meer in bed te gaan liggen omdat ze bang was dan niet meer wakker te worden. Ik ben naast haar gaan zitten op bed. Ze viel in slaap tegen mij aan. Ik heb haar toen in bed gelegd en een paar uur later is ze overleden. Deze mevrouw is mij bij gebleven omdat ik verbaasd was dat ik in zo korte tijd zoveel vertrouwen van haar mocht krijgen. Ik ben er in totaal vier keer geweest. Het eerste bezoek was best lastig ook omdat ik met die dochter in een soort concurrentie-achtige situatie leek te komen. In zulke situaties moet je de rust nemen om iets op te bouwen. Daar is weinig tijd voor maar als je rustig met mensen praat, respect toont en ruimte geeft, lukt dat meestal wel. Als ik zie dat het met iemand slecht gaat, de patiënt niet of nauwelijks slaapt en ook de mensen er omheen doodmoe zijn zeg ik wel eens: ik denk dat het niet goed gaat zo. Dat helpt vaak maar ook met de vraag Zullen we dit samen doen kun je een doorbraak forceren. Maar met deze mevrouw was het zo bijzonder omdat het zo ongelooflijk snel ging. Tussen mijn eerste en laatste bezoek zat maar een week. Daar is echt een unicum.’