In de rubriek 'Die ene palliatieve patiënt' vertelt een zorgverlener over een patiënt die indruk heeft gemaakt of een nieuw inzicht heeft gegeven. Deze aflevering met Patricia Bakker, coördinator bij hospice Beukenrode.
' In de elf jaar dat ik betrokken ben bij het hospice heb ik meerdere bijzondere bewoners ontmoet maar er is er één die me extra is bijgebleven. Dat komt door een uitspraak die zij deed. Ze was midden vijftig en ging met een kuchje en vermoeidheid naar de huisarts. Al snel bleek dat ze longkanker had en dat haar levensverwachting kort was. Ze kwam al een paar dagen na de diagnose naar ons toe. Toen ze arriveerde zei ze: “Ik wil rust, geen bezoek, want ik leef niet voor het geluk van een ander.”
Ze had altijd voor iedereen klaar gestaan en wilde de eerste dagen bij ons alleen met haar man zijn, samen met hem het slechte nieuws verwerken. Kinderen had ze niet. Thuis overlijden was geen optie, dat wilde ze haar man niet aandoen. Bovendien vond ze dat het huis haar confronteerde met het verlies van haar gezondheid en inherent daaraan het afscheid moeten nemen van haar thuis. Ze had de keuze voor het hospice samen met haar man gemaakt. Na een paar dagen ontving ze wel wat familie en vrienden, alleen mensen die dicht bij haar stonden. Ze is vrij snel overleden en was maar kort bij ons.
Het is al zo’n tien jaar geleden dat ik deze mevrouw ontmoette maar ik denk nog regelmatig aan haar en haar uitspraak. Dat komt denk ik doordat ik mijzelf in haar herkende. Ik sta ook voor anderen klaar, dat heb ik meegekregen van thuis en ik werk al vanaf mijn zestiende in de zorg. Mensen waren niet van mij gewend dat ik nee zei. Wilde iemand een dienst ruilen? Prima hoor. Inmiddels weet ik veel beter dat het ook oké is om voor jezelf te kiezen, om aan zelfzorg te doen. Dat deed deze mevrouw en daar leerde ik van. Soms houden patiënten, wij zeggen liever gasten, mij een spiegel voor zodat ik nadenk over hoe ik zelf in het leven sta.’
