Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering zes, geschreven door G.A., moeder en echtgenoot.
Wat zien we?
Het plaatje op ons herdenkingsbankje op het Drouwenerzand in Drenthe, ter herinnering aan mijn dochter en echtgenoot. Het is geplaatst voordat ik vanuit Drenthe naar Brabant verhuisde zodat ik niet alleen herinneringen achterliet maar ook iets tastbaars. Het is letterlijk en figuurlijk een plek van rust en bezinning. De teksten zijn gebruikt bij de uitvaart van mijn echtgenoot.
Toen zij overleden..
Onze dochter was 17 jaar toen ze ziek bleek te zijn. Ze had een maligniteit, een vorm van kanker die niet vaak voorkomt. Na een intensieve periode van operaties, chemo’s en gelijktijdige bestraling, leek de ziekte aanvankelijk bedwongen, maar na enkele maanden stak het de kop weer op. Opnieuw chemo’s maar dat leidde helaas niet tot herstel. Na 1,5 jaar waren er geen mogelijkheden meer voor herstel en koos ze heel bewust voor stoppen met de behandelingen. Ze wilde euthanasie en die heeft in alle rust plaatsgevonden in het bijzijn van haar vader, broertje en mij. Ze was net 19 geworden. De uitvaart was heel bijzonder met veel bakken met bloembollen, die hebben we later in de tuin gepoot. Elk jaar komen ze weer op. In mijn nieuwe tuin ga ik direct weer veel bollen planten.
Mijn man was al langer bekend met verschillende soorten kanker. Hij was er sinds 1987 voor onder controle. Vanaf 2009 volgden de periodes van ziek-zijn elkaar steeds sneller op. In de rustige periodes hebben we redelijk vaak met elkaar kunnen reizen. Hij heeft in de loop der jaren meerdere ingrijpende operaties moeten ondergaan maar krabbelde steeds weer op en ging vooral door met leven, werken en studeren.
In september 2018 was het echt foute boel, zoals hij zelf zei. Hij nam twee weken lang afscheid van vrienden en familie die hij steeds wist op te vrolijken met zijn gevoel voor humor en muziekkeuzes. Ook hij kreeg euthanasie, deze vond thuis plaats nadat hij een indrukwekkende meditatie had uitgesproken.
Toen ik besloot te verhuizen, wilde ik iets tastbaars achterlaten in het gebied waar zij samen regelmatig hun hardlooprondje liepen en waar wij als gezin gewoond hadden. Het is een gedenkplek voor mij en voor wandelaars een plek om even stil te staan, tot zichzelf te komen en “het aan de bomen te vertellen” (gedicht Hans Andreus).
Inspirerend? De Carendredactie nodigt je uit om jouw pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden. (alle inzendingen worden met aandacht gelezen en geredigeerd)
Beeld pleister: Sonja Rachbauer