Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering vijf, geschreven door Joke Franken-Tibbe.
Wat zien we?
Op de foto een beeld van Het Goese Sas bij Wilhelminadorp (Zeeland). Deze plek is voor mij bijzonder omdat het een plek is waar ik in verschillende fases in mijn leven graag kwam en kom.
In mijn jeugdjaren naar de dijk om uit te waaien, schelpen te zoeken en met zand te spelen. Toen ik wat ouder werd met vriendinnen op de fiets naar Het Sas: een kleed in het gras om vervolgens uren weg te praten en te lachen tijdens een picknick.
Later werd het een plek waar ik met mijn man en zijn familie regelmatig kwam in het weekend. Na een wandeling over de dijk werden de gesprekken, met een drankje, voortgezet bij de uitspanning achter de dijk. Toen ik met mijn gezin uit Zeeland vertrok, kwamen we er ook vaak terug; dan vooral om de zilte zeelucht te ruiken, de wind te voelen, het water te zien.
Enkele jaren geleden is de plek vooral van betekenis geworden tijdens het ziekteproces van mijn schoonouders en de periode van afscheid nemen en loslaten.
Toen zij overleden..
Beiden overleden, na een ziekbed, binnen een jaar. De een na een periode van palliatieve zorg thuis, de ander na een verblijf in het hospice. Gedurende de periode van zorg en afscheid nemen was deze pleisterplek een plaats waar ik, alleen of met mijn gezin, naar terugkeerde. Gewoon even zitten en turen naar de lucht en het water, tranen laten stromen, even uit de situatie van de zorg zijn, praten, opladen, het leven en de liefde voelen, dankbaar zijn.
Het gemis en het verdriet om hen is nog aanwezig; de intensiteit wisselt, net als het water bij eb en vloed. Het leven kabbelt verder en op momenten word ik soms plots overvallen door een golf van verdriet. Vooral rond bijzondere gebeurtenissen in mijn eigen gezin worden ze beiden zeer gemist. In gedachte ga ik dan weer even naar die pleisterplek; even daar 'zijn' is louterend.
De aanwezigheid van mijn schoonouders voel ik nog steeds: ik zie hen terug in het doen en laten van mijn man en dochters, in rituelen en tradities die we binnen ons gezin van hen hebben overgenomen, de fysieke gelijkenis. En daarbij bestaat er een onbedwingbaar gevoel om de pleisterplek op te zoeken wanneer ik daar in de buurt ben. Mijmeren, dierbare herinneringen laten passeren en daar aan het water, hun nabijheid het meest intens voelen. Vol liefde, liefdevol en dankbaar!
Inspirerend? De Carendredactie nodigt je uit om jouw pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden. (alle inzendingen worden met aandacht gelezen en geredigeerd)
Beeld pleister: Sonja Rachbauer