Jane Kraaijvanger is een alleenstaande moeder van 44 jaar met twee tienerzonen. Ze heeft uitgezaaide borstkanker en probeert haar jongens voor te bereiden op haar levenseinde.
‘Ik ben lid van een groepje van vijf pubermoeders die ook palliatief zijn. Ik ben de enige zonder partner. Eens per maand praten we anderhalf uur met elkaar, dat is online want we wonen verspreid door het land. Af en toe treffen we elkaar live.
Tweeënhalf jaar geleden werd er borstkanker bij mij vastgesteld. Ik wilde vanaf het begin een PET-scan maar kreeg die pas nadat tijdens de operatie een macro-uitzaaiing in mijn oksel werd ontdekt. Precies een jaar na het eerste traject moest ik opnieuw chemo’s en bestralingen. Toe werd ontdekt dat ik een tweede variant borstkanker had. Daardoor kreeg ik ook immunotherapie naast de chemo. Helaas kreeg ik desondanks meer en grotere uitzaaiingen. Ik stapte over op chemotabletten en anti-hormoontherapie. De artsen noemen geen prognose maar ik ben realistisch, ik ben al tweeënhalf jaar onderweg.
Met mijn kinderen gaat het goed maar als het met mij niet lekker gaat merk ik dat ook aan hen. Ze zijn twaalf en veertien. Ik ben meestal positief ingesteld, ik wil dat hun leven doorgaat als ik er niet meer ben. Zeven jaar geleden ben ik helaas gescheiden, ik woon nog steeds in het huis waar we als gezin woonden. Na mijn overlijden zullen de jongens bij hun vader gaan wonen, het zal dan lastig voor hen zijn om dit huis achter te laten. Mijn ex woont een paar dorpen verderop. Ik maak me wel eens zorgen maar weet zeker dat ze er gaan komen in hun leven, misschien niet op de manier zoals ik het voor ogen had maar het zijn absolute kanjers.
Gelukkig worden de jongens en ik bijgestaan door een coach, Laura. Haar moeder werd geconfronteerd met kanker toen Laura zestien was. Ze bereidt de kinderen spelenderwijs voor op wat komen gaat en heeft met hen ook over de scheiding gepraat. Laura fungeert ook een beetje als tussenpersoon waardoor het contact tussen ons als ouders beter is geworden. Ook blijft ze de kinderen straks begeleiden tijdens hun rouwproces. Dat geeft mij een gerust gevoel.
Mijn kinderen gaan naar lotgenotenbijeenkomsten voor jongeren, daar wilden ze eerst niet heen maar nu vinden ze het fijn. Er zijn tieners met zieke ouders maar ook kinderen van vaders en moeders die al overleden zijn. Het is fijn voor de jongens om te merken dat ze niet de enige zijn in zo’n situatie. Ze doen leuke dingen samen en we hebben onlangs, kinderen en ouders, meegelopen in een tocht met speciale shirts aan om mensen ervan bewust te maken dat schelden met kanker pijn doet.
Via Instagram zie ik allerlei leuke organisaties zoals stichting Bliss to shine, Droomdag en Topsport for life maar ook praktische dingen, bijvoorbeeld een trui die heel handig is als je een port-a-cath hebt. Ik heb tijdens de chemo een icecap gedragen om te voorkomen dat ik mijn haar zou verliezen. Dat is gelukt. Maar die icecap is -6 graden. Dan is zo’n trui heel fijn. Het ziekenhuis kende die niet. Ik geef graag tips aan lotgenoten. Ik had een uitzaaiing bij mijn sleutelbeen, op die plek controleren ze vaak niet. Nu zeg ik tegen mensen die ook kanker hebben: laat je sleutelbeen checken. Ik ben vrijwilliger bij een opstartend Centrum voor leven met en na kanker in De Kempen. Daar krijg ik energie van. Het loslaten van mijn baan vind ik nog altijd erg lastig maar gelukkig kan ik ondanks mijn IVA-uitkering nog een paar uurtjes projectmatige klusjes doen als HRM/directiesecretaresse, zonder tijdsdruk. Het idee nog ergens bij te horen is ook heel fijn want al mijn vriendinnen zijn overdag aan het werk.
In het ziekenhuis zeggen ze dat ik het goed doe maar ze zijn wel erg gericht op het medische. Het persoonlijke, de thuissituatie, is ook belangrijk. Van een medepatiënt hoorde ik dat ik een abonnement kan nemen op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Daar hadden zorgverleners mij op kunnen attenderen. Ook zou het fijn geweest zijn als ik na mijn eerste chemo gebeld was om te vragen hoe het met me ging. Dat kan beter en persoonlijker. Toen ik advies vroeg over hoe ik er met mijn kinderen over zou kunnen praten kreeg ik een troostkoffertje en mocht ik hen meenemen naar een consult. Gelukkig is Care for Cancer op mijn pad gekomen. Zij brachten mij ook in contact met Laura van Fiks, zij is gespecialiseerd in ondersteuning thuis bij kanker binnen het gezin.
Mijn ziekte staat lang niet altijd op de voorgrond. Gelukkig ben ik veerkrachtig. Onlangs had ik een hele leuke avond met vriendinnen. Ze hadden een lipdub filmpje opgenomen, zo lief. Ik had voor iedereen een tasje gemaakt en heb gespeecht tijdens het eten en we hebben samen een fotoshoot gedaan. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen maar het leven gaat wel door, iedereen is inmiddels gewend aan mijn situatie en het ebt weg. Daarom initieer ik zelf allerlei leuke activiteiten, misschien door mijn levenshaast. Ik loop bijvoorbeeld mee met Pink Ribbon en ga vaak naar concerten, muziek is echt mijn ding. Ik heb zelfs al een concert in 2025 geboekt en leef daarnaar toe. De voorpret alleen al. Ik geniet en vergeet al mijn zorgen.
Ik vind het fijn voor de kinderen dat ze even weg zijn van ziekte als ze bij hun vader zijn. Ik ben altijd open en eerlijk geweest want de dood hoort ook bij het leven. Sommige lotgenoten vertellen hun kinderen wel dat ze ziek zijn maar niet dat ze niet meer beter worden. Ik ben van mening dat ze er sterker door worden. Gelukkig hebben de jongens mijn veerkracht. Ik ben met mijn kinderen naar de begraafplaats gegaan en ook ben ik geïnterviewd op camera door Stichting Komma, dan kunnen de jongens dat later terugkijken. Ik stelde dat steeds uit maar ik heb het toch gedaan en vind het fijn dat ik dit kon doen. Ook ben ik een herinneringsbox aan het maken, ik heb een mooie kist van stichting Tutu gekregen.
Dat ik alleen ben is niet altijd makkelijk. Ik had een relatie maar het is best ingewikkeld zo’n samengesteld gezin met pubers. En hij woonde niet in de buurt. Toen kwam corona en daarna werd ik ziek. Dat trok hij niet. Ik had eerst meer liefdesverdriet dan dat ik verdrietig was over de borstkanker. Inmiddels zie ik de positieve kant van alleen zijn: ik heb alle aandacht voor mijn jongens en hoef met niemand rekening te houden. Kort na de scheiding vond ik de zondagen lastig als ik alleen was. Nu zie ik het als oplaadtijd. Mijn motto is: maak van een moeilijke weg een mooi wandelpad.
Natuurlijk zijn er ook mindere dagen. Je kunt niet iedere dag leven alsof het de laatste is. Ik ben dankbaar dat mijn ouders in de buurt wonen en voor mij zorgen als dat nodig is. Zonder hen had ik het niet gekund. Ik heb een mooie reis in het vooruitzicht. Ik ga deze zomer met de kinderen naar Noorwegen, naar de Noordkaap met als absoluut hoogtepunt Lofoten. Liefst zou ik daar met de auto heen rijden maar dat is niet verstandig in mijn situatie. We gaan met een boot, het is een all inclusive cruise zodat ik niet hoef te zorgen en lekker kan genieten. Ik wil daar al heel lang naar toe, het moet geweldig mooi zijn. Ik wil dat niet langer uitstellen, nu kan het nog. Mijn ziekte heeft me al veel speciale dingen gebracht. Ik maak nog steeds mooie herinneringen en zeg vaak droom, leef en geniet!’
Jane en haar kinderen
Carend organiseert regelmatig webinars voor zorgverleners en andere geïnteresseerden over palliatieve zorg. Klik hier voor een overzicht van de komende webinars. Live webinars kijk je op de aangegeven datum en tijd online. Wanneer je je voor een live webinar hebt ingeschreven en dit (toch) op een ander tijdstip wilt kijken, dan kan dat gewoon met dezelfde link. On-demand webinars zijn opnames van eerder uitgezonden webinars. Ook dan geldt de accreditatie en ontvang je de hand-outs.