Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering elf, geschreven door Renske Gercama.
Mijn oudste zus Eelke (47) overleed op 1 september 2020. In februari van dat jaar bleek zij ongeneeslijk ziek. Waar in de eerste weken haar en onze wereld instortte, brak er in de maanden erna licht door de wolken. De wereld van m’n zus werd klein en door corona de onze ook. We zoomden in, in het hier en nu. Genoten met haar van ronddobberende meerkoeten, een zonnestraal, grassprieten wiegend in de wind. Deed ik vroeger vooral geforceerd m’n best om contact met haar te krijgen, nu ontstond het contact via de natuur. Samen wroeten in mijn moestuin, praten met de kauwtjes om ons heen; zijn.
Begin juli verhuisde Eelke naar een hospice. De dag erop kreeg ik van haar het blauwe bolvaasje voor mijn veertigste verjaardag. De eerste periode in het hospice voelde voor haar als een soort vakantie. Ze bloeide op en genoot van de mooie omgeving. In augustus werden de beddagen langer. Langzaam gleed ze bij ons vandaan. De nacht voordat ze overleed waakten mijn zus Wietske en ik samen naast haar; ‘s ochtends voegden onze ouders zich erbij. In ons bijzijn blies ze die ochtend haar laatste adem uit. Op hetzelfde moment brak er een zonnestraal door. Ze was vrij, verlost, veel te vroeg, maar het was goed zo.
Je ziet hier een foto van drie zussen: ikzelf als baby in de armen van m’n oudste zus. En verder een libelle, symbool voor haar reis naar het oneindige, het vaasje dat ik van haar kreeg en waar ik ieder jaar afrikaantjes in zet en een foto van Eelke in het door haar zo geliefde gras.
De manier waarop mijn zus met de naderende dood omging heeft m’n kijk op de dood veranderd - ik ben er minder bang voor. Ik heb ervaren hoe troostend het is voor jezelf en vooral je dierbaren om te kunnen sterven in verbinding. Hoe er ruimte ontstaat voor die verbinding als het lukt om de angst om te gaan los te laten. Een fijne huiselijke plek als het hospice is daarbij goud waard.
De Carendredactie nodigt je uit om jouw pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden. (alle inzendingen worden met aandacht gelezen en geredigeerd)