Op bed ga je dood

Auteur: Evelien Westerink-Pleiter, verpleegkundige in een hospice
25.12.2021
Op bed ga je dood
Auteur: Evelien Westerink-Pleiter, verpleegkundige in een hospice
25.12.2021

“Zal ik je man bellen?”, vraag ik haar. Ze zit in een veel te grote sta-op stoel. De grote ogen in het magere gezicht kijken langs me heen. “Nee doe maar niet”, antwoord ze, terwijl ze haar best moet doen om genoeg lucht te krijgen.

Comfortabel is ze zeker niet. Ik heb haar net morfine gegeven, na lang praten wilde ze dat wel, maar het heeft nog niet het juiste effect.
Naar bed wil ze niet, "want daar ga je dood".

Ik kijk naar haar en zie hoe haar knalroze, veel te grote sweater afsteekt tegen de geel-grauwe kleur van haar gelaat.
“Heeft u die trui ooit gepast?”, vraag ik haar. Met een klein lachje: “Nee, nooit echt, maar wel beter dan nu. Ik wil altijd de ruimte.”

Dat had ik al gemerkt, niet te dicht bij komen, niet te lief, niet teveel tegelijk en niet te veel nabijheid.
Haar benauwdheid neemt niet verder af en ik bel met de huisartsenpost. Naast extra morfine overleggen we over midazolam. 'Fijn, zo’n proactief plan, maar hoe ga ik nou verder met haar?'

“Kom, ik ga je op bed leggen zodat je even kan slapen en je de benauwdheid minder ervaart.”
Nogmaals zegt ze, happend naar adem: “Maar in bed ga je dood, ik vertel het je!”.

Toch steekt ze haar magere armen naar me toe, die zichtbaar worden door het afzakken van de roze trui.
Ik leg haar neer, geef haar medicatie en zet een stap achteruit: het creëert de ruimte die ze graag wil. Ik zie dat ze grauwer wordt en de trui lijkt steeds meer roze te worden.

Ze overlijdt rustig en ik ben dankbaar dat ze niet meer meekrijgt wat er gebeurt.

Want op bed ga je dood. Ze had gelijk.


Foto: IStock.

Meer weten over palliatieve zorg en zorg in de laatste levensfase: volg ons webinars.