De lichtjes in de kerstboom proberen het rauwe verdriet in huis te verbloemen. De oudere man zit op de bank, dicht bij de kerstboom, en kijkt naar de televisie. De tranen lopen over zijn wangen terwijl hij opnieuw een hereniging ziet van gezinnen bij ‘All you need is love’.
'Sorry hoor', zegt hij terwijl hij zijn tranen van zijn wangen veegt. 'Ooit hoop ik dit ook mee te mogen maken, dat ik mijn dochter en kleinzoons weer in mijn armen kan sluiten'. De diepe ademteugen laten zijn lijf schudden. 'Ik verdien dit, ik ben niet goed voor ze geweest.' Zijn huilen gaat bijna over in hyperventilatie. Ik ga naast hem op de bank zitten, pak zijn hand en praat tegen hem tot hij wat gekalmeerd is.
Deze oudere man zijn lijf is al een poosje op en het verdriet lijkt hem niet met de dag, maar met de minuut ouder te maken. Als hij weer rustig is sluit ik het infuus aan en zeg hem gedag. Met pijn in mijn hart laat ik deze man weer eenzaam achter. Midden in de nacht rinkelt mijn telefoon, het is de huisartsenpost. Meneer heeft een ernstige hersenbloeding gehad en wilde niet meer naar het ziekenhuis. Hij had zoveel pijn dat die niet te bestrijden was. Ze hebben hem een sedatiemiddel gegeven. We hebben het hier met elkaar over gehad. 'Ik wil niet lijden, verder mogen jullie kijken wat goed is', zei hij toen.
Als ik binnenstap zit zijn oude buurvrouw en mantelzorger naast zijn bed. We maken een praatje tot dit verstoord word door het gerinkel van de voordeurbel. Als ik de deur open staat daar een jonge vrouw, ik herken haar gelijk van de foto’s. Ze stapt binnen en zegt: 'Ik weet niet wat ik zeggen moet, ik weet niet waarom ik hier ben maar mijn gevoel zei dat ik moest gaan'. Ik leg haar uit wat ze kan verwachten. Haar vader is niet meer bij bewustzijn.
Met kleine en onzekere pasjes loopt ze naar zijn bed. 'O, pap… waarom nou?' Ze huilt en laat haar hoofd op zijn handen steunen. Na een poosje draait ze naar mij toe. 'Kan ik nooit meer met hem praten?' Ik leg haar uit dat dit waarschijnlijk niet meer gaat lukken omdat de schade in zijn hersenen behoorlijk is. 'Had hij het wel eens over mij?', vraagt ze snikkend. 'Altijd!', antwoord ik oprecht. Ik vertel haar hoe trots hij was en benoem citaten uit alle mooie verhalen. Ze glimlacht maar net zoals ik de pijn bij haar vader voelde voel ik hem ook bij haar. Ze steunt met haar hand op zijn bed en kijkt naar hem.
'Hij vertelde ook vaak dat hij niet goed voor jullie is geweest', zeg ik haar. Het huilen gaat over in diepe snikken en het happen naar adem. Ze legt haar hand op die van haar vader en zegt: 'Pap, ik vergeef het je.' Er was bij haar kennelijk altijd een waakvlammetje van liefde gebleven. Na een poosje beweegt de hand van haar vader, hij geeft een kneepje in haar hand. Dezelfde avond overlijdt hij.
Het tafereel bezorgt mij tranen, alsof ik All you need is love in real life meemaak. Hoewel het in zijn laatste uren was, kreeg hij de hereniging waar hij zo op hoopte.
Auteur: Eva Koenraadt
Eva Koenraadt is verpleegkundige in de wijkzorg. Ze publiceert verhalen op haar facebooksite , vaak over de vastlopende situatie in de (terminale) thuiszorg, waar tekorten zijn in personeel en problemen met de beschikbaarheid doordat deze zorg niet altijd volledig vergoed wordt.
Foto: iStock