Het is de eerste woensdag van de maand. Met de ingrediënten voor een simpel, maar lekker soepje onder mijn arm sta ik te wachten voor de toegangspoortjes van het station. Het is druk. Als ik even later slalommend tussen de mensen door mijn weg vervolg, zie ik aan de overkant van de straat al een stukje van het oude pand, mijn eindbestemming.
Mijn collega is al binnen als ik aankom. We begroeten elkaar met een omhelzing en terwijl we de soep bereiden en de tafel dekken, glijden de snelheid en het rumoer van buiten van me af. Dit huis, zijn geur, de kamers, het licht, alles ademt warmte en vertraging. Een plek in de luwte middenin de stad.
De eerste jongeren zullen zo arriveren. Ze komen rechtstreeks van hun opleiding, hun stage adres of vanuit huis. Hun levens en interesses zijn zo op het eerste gezicht heel verschillend, maar ze delen iets groots met elkaar. Ze weten allemaal hoe het is om op te groeien met een ouder die kanker heeft en sommigen weten hoe het is om je ouder te verliezen aan kanker.
Vanavond eten we met elkaar, delen verhalen, gaan aan de slag in het atelier en keren met onze aandacht naar binnen in de stilteruimte op zolder. De een wil helpen en stelt vragen, een ander kijkt de kat uit de boom en weer iemand anders verschuilt zich achter grappen. Hier ben je welkom met alles wat er in je omgaat zonder dat alles op tafel moet. En er mag ook worden gelachen.
Een van de jongens komt te laat binnen, zegt nauwelijks gedag, maar zoekt contact door onze grenzen te verkennen. Hij praat door anderen heen, maakt lawaai met zijn stoel. Iets wat we niet van hem gewend zijn. Hij gaat niet in op onze vragen en loopt middenin een gesprek weg om koffie te halen.
Als we in het atelier aan de slag gaan zie ik hoe hij opschrijft ‘What to do when you feel ongelooflijk k*t’. ‘Knuffelen’, roept zijn buurvrouw en omhelst hem plagend. ‘Hee joh’, zegt hij en duwt haar zacht weg, maar er verandert iets in zijn blik. Dan, tussen het mopperen op het aanwezige materiaal en de opdracht door, komt zijn verhaal er stukje bij beetje uit.
Hij was met vrienden naar een nieuwjaarsfeest geweest, op de verjaardag van zijn vader. Zijn moeder was boos geworden, wilde dat hij thuisbleef en zijn vader had gezegd: ‘Ga!’ Ergens voelde hij zich verplicht om thuis te blijven, maar hij was ook zo klaar met kanker en de situatie thuis. Hij wilde net als zijn vrienden geen zorgen aan zijn hoofd en plezier maken. Dus hij was gegaan. Een week later kwam de uitslag van de scan. Zijn vader wordt niet meer beter. Misschien komt er nooit meer een verjaardag. Nu heeft hij spijt. En het was hem niet eens gelukt om lol te maken op het feest. De andere jongeren reageren begripvol terwijl ze verder werken aan de opdracht. Dat is het fijne aan het atelier. Je hoeft elkaar niet aan te kijken en verhalen die verteld willen worden komen vanzelf. De anderen kennen de spagaat van je verantwoordelijk voelen en er willen zijn voor je ouders en tegelijk jezelf los willen maken en bij je vrienden zijn. Hoe je je nergens echt thuis voelt. De schouders van de jongen zakken een stukje. Het is fijn om ondertiteling te krijgen bij je ingewikkelde gevoelens, dat er anderen zijn die weten hoe het is.
Even later luisteren de jongeren in de stilteruimte met hun ogen dicht naar een visualisatie. Er wordt gegiecheld en soms wat gedeeld. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de jongen in slaap is gevallen. Ontspanning na de ontlading. Even niets moeten, niets verbloemen en voor niemand zorgen. Voorzichtig leg ik een dekentje over hem heen.
Afke Bohle was als begeleider van de jongeren- en jongvolwassengroepen een aantal jaren verbonden aan het Toon Hermans Huis in Amersfoort.
Het Toon Hermans Huis Amersfoort is bekend als IPSO centrum voor leven met en na kanker, een ontmoetingsplaats en een bron van steun voor iedereen die met kanker te maken heeft, ook de jeugd. Er zijn speciale jeugd ontmoetingsgroepen voor kids, jongeren 12-17 jaar, en jongvolwassenen die opgroeien met een zieke ouder of die hun ouder hebben verloren aan kanker. Niet alleen om naar elkaar te luisteren, je eigen verhaal te vertellen, maar ook om te ontspannen. Afleiding kan van grote waarde zijn in spannende tijden!
De groepen komen eens per maand bij elkaar. Deze bijeenkomsten zijn gratis. Meer informatie? Kijk dan op de website van het Toon Hermans Huis Amersfoort.