2008, einde van de middag. Dienst, 112-melding.
"Blauw licht uit Hoogezand" (vertaling: er komt een ambulance aan uit Hoogezand).
Tien minuten, reanimatie bij een heftige maagbloeding. Man, 63, kanker, bekend in het grote zaikenhoes (vertaling: UMCG), maar daar is geen plek.
Ik bel mijn collega-assistent uit het UMCG. Gelukkig is dit nog ver voor het doorgeschoten AVG-gedoe. Hij kijkt in het medisch dossier.
– Ja, maagkanker met uitzaaiingen. Hij krijgt chemo bij X. Gisteren een scan gehad, zie ik.
– En?
– Progressie (vertaling: toename), met doorgroei in de vaten... grote uitzaaiingen in de lever, nieuw.
– Bloeduitslagen zien er ook vreselijk uit. Eerder ook al.
– Kun je iets vinden over wat de man zelf had gewild qua behandeling en reanimatie en zo?
– Wat denk je zelf? Je hebt hier toch ook gewerkt. X bespreekt dat niet.
Ik bel mijn supervisor. Gelukkig is hij nog in huis (huis = ziekenhuis). Hij komt naar de spoed toe.
– Wat denk je?
– Hij heeft maagkanker met uitzaaiingen, tijdens de chemo toegenomen. Komt uit de scan van gisteren. Hij bloedt daar nu uit. Lijkt een fatale bloeding. Niets bekend over wat hij zou willen.
– Dus?
– Volgens mij kan er helemaal niets meer. Als ik die scanuitslag zo hoor, wordt het alleen maar erger.
Ik kijk mijn supervisor een beetje radeloos aan. Hij knikt mij toe.
– Jij kunt dit. Ik vertrouw erop dat je de juiste beslissing neemt.
– Ik kijk met je mee vanachter het gordijn.
– Ik laat jou alles doen. Als je me een gebaar geeft, dan kom ik erbij.
– Want ik ben er al!
– En jij bent de enige die dat weet.
Tien minuten later staat het hele team klaar als de ambulance binnenkomt. Bloed over zijn kleren, ze zijn hem aan het reanimeren.
– Zijn vrouw loopt achter de brancard.
– Ze kijkt me aan en schudt zachtjes haar hoofd.
Ik loop naar haar toe, leg mijn hand op haar schouder, zeg dat hij aan het gaan is en gebaar naar het team dat ze moeten stoppen.
– Een verpleegkundige pakt een stoel.
– Zet deze bij het hoofdeinde van de brancard.
– Een andere verpleegkundige maakt het gezicht voorzichtig schoon.
– Weer een ander pakt een deken en bedekt het bloed.
– De vrouw gaat op de stoel naast haar man zitten.
– De kinderen komen overhaast binnengestormd, maar vallen direct stil.
– Stoelen worden bijgeschoven en handen houden elkaar vast.
Wij staan langszij, zeggen niets, zien de monitor, zetten het geluid uit. Serene stilte die het gesnik niet meer verstoort.
Mijn supervisor blijft achter het gordijn. Ik zie zijn schoenen… en vervolgens de flatline.
Tijdens het gesprek met de familie vertel ik over de scan, en zij vertellen mij dat hij eigenlijk helemaal geen chemotherapie wilde, maar niet de ruimte voelde om dat tegen X te zeggen.
Voor de zoveelste keer schaam ik mij diep.
Omdat kleine kansen groot en grote verliezen klein worden gepraat.
Totdat het te laat is,
en een man, een vader,
in smerige kleren op de spoed
doodbloedt.