Toen mijn dochters op de lagere school zaten werkte ik tijdens de nacht, kinderopvang was toen ook al een ingewikkelde zaak. In diezelfde periode overleed een dierbare oom. Hij nam afscheid van zijn jonge gezin in de geborgenheid van zijn eigen huis. Dat maakte diepe indruk op mij. Die vorm van zorg wilde ik ook graag verlenen.
Waakzorg is in mijn ogen een prachtige, bijzondere en zeer waardevolle vorm van zorgverlening. Het zorgt ervoor dat mensen in de geborgenheid van hun eigen huis kunnen sterven als die wens er is. Te midden van alles wat zo vertrouwd is, en waar ze zo van houden. Als zorgverlener is die vorm van zorg pittig. Zo ervaarde ik dat. Ik legde er een groot deel van mezelf in en hoopte altijd dat ik de juiste balans vond. Tussen dichtbij zijn waar nodig en voldoende ruimte geven aan de naasten, tijdens het hele proces.
Soms hoor je nooit of je het goed hebt gedaan, en soms pas na jaren. Dat maakte ik mee toen ik waakte bij mijn overbuurman, de vader van mijn lagere schoolvriendinnetje. Als meisje was ik kind aan huis. En ineens stond ik daar als zorgprofessional. Ik zocht naar die kwetsbare balans van dichtbij en voldoende ruimte geven. Ik zag intens verdriet en wanhoop over dat veel te vroege afscheid, bij mensen die mij zo dierbaar waren. Na zijn overlijden reed ik naar huis, in de stilte van de nacht, terwijl mijn zorghart klem zat in mijn keel. Wegslikken hielp niet, dus jankte ik maar een potje. Jarenlang vroeg ik me af of ik het goed had gedaan, of ik genoeg was. Ik wist het niet. Niet echt.
Totdat ik ruim twintig jaar later via een wederzijdse vriendin de woorden van zijn vrouw over mij te horen kreeg. ‘Voor mij is de cirkel rond’, had ze gezegd. ‘Het heeft zo moeten zijn dat zij voor mijn man kwam zorgen die laatste nachten. En ik vind het wonderschoon dat ik het zo ervaar. Die emotie is achtergebleven, als ik aan Cynthia denk. Het troost me. Mijn man reed haar hoogzwangere moeder naar het ziekenhuis, op de dag dat ze geboren werd. Niet iedereen had in die tijd een telefoon of auto, dus kwamen haar ouders bij ons aan de deur om te vragen of mijn man hen bij het ziekenhuis af wilde zetten. En jaren later is zij het, die voor hem komt zorgen tijdens zijn sterfbed. Hij was er voor haar en zij was er jaren later voor hem. Ze was zo zorgzaam voor hem. En zo attent voor ons. Professioneel maar warm. Wat was ik dankbaar dat zij er was. Als ik aan haar denk, dan is dat de plek waar mijn gedachten naar toe gaan.’
Mijn zorghart gloeide van blijdschap na deze woorden. En eigenlijk gloeit het nog steeds.
Cynthia stopte al haar warmte en verhalen in de verhalenbundel Zorgliefde. Nieuwsgierig? Klik hier. Ze heeft ook een eigen website waar ze veel van haar schrijfsels post. Neem eens een kijkje, vindt ze leuk!
Foto: Zeferli