Daar huil je toch niet om? Dit is je werk.
Ik ben bij de uitvaart van een cliënt.
Een vrouw met wie ik een diepe band heb.
Ze zet thee in een gebloemd kopje.
Altijd een puur chocolaatje mee, voor onderweg.
Tot die ene ochtend.
Ik vind haar op de badkamervloer.
Geen hartslag. Geen adem. Alleen stilte.
Ik bel de huisarts en de familie.
We leggen haar terug in bed.
Met zachtheid, respect en een liefdevolle knuffel.
Ik zet koffie en vang nabestaanden op.
Alles raast door.
Ik bel met de leidinggevende en de collega’s.
De mensen op route wachten.
Geen tijd om stil te staan.
Geen tijd om even bij mezelf te komen.
Geen aandacht voor dit verlies.
Op de dag van de uitvaart,
Zie ik de vrouw in haar kist en gekleurde bloemen.
Haar intens verdrietige familie.
Lieverd wat ga ik je missen.
Mijn keel knijpt. Tranen stromen over mijn wangen.
Dan zegt een collega:
Huil jij? Dit is toch je werk?
Alsof ik mijn hart moet uitzetten.
Alsof ik niet mag voelen.
Maar ik voel.
Omdat ik mens ben.
Wat me raakt is hoe weinig ruimte er voor rouw is in de zorg.
We keren terug na verlies alsof er niets is gebeurd.
Roosters zijn een gatenkaas.
Collega’s ziek.
Ik zie mensen omvallen.
Want wie zorgt,
heeft óók zorg nodig.
Tijd voor verandering!
