De laatste lach

“Kom je bij mij zitten? En houd je nog een beetje van me?” Die sprankeling in je ogen, ik zie het zelfs nu op uw laatste momenten, ondanks de pijn die door uw lichaam schiet. We wachten met meneer de pastoor op uw dochter, die er graag bij wil zijn wanneer u uw laatste sacramenten krijgt. U begrijpt niet wat er gaat komen, u begrijpt al heel lang niet wat er met u is en waarom u dingen vergeet. Dat is misschien het kleine beetje genade wat de ziekte die u heeft nog wel geeft. Het ontneemt u wie u was en dwingt u tot een schim van toen, maar neemt met die vergeetachtigheid ook weg wat er nu gaat komen. U kijkt met een blik in uw ogen naar meneer de pastoor. Een blik die ik herken en ik begin al van binnen te lachen. “Jij bent wel een lekker ding zeg.” Meneer de pastoor begint te lachen en dankt u voor het lieve compliment. “Kom je vanavond bij mij liggen?” Tja, alle remmen gaan nu los en ja, ook dat is een onderdeel van uw ziekte. Gelukkig weet hij dit ook en praat met u over koetjes en kalfjes en weet elke avances van u slim te ontduiken door zachtjes te sturen richting andere onderwerpen. Uw dochter komt binnen en ik laat u even alleen. Dit is een familiemoment waar ik voel dat ik niet bij hoor. Het is tussen u en de uwen en het geloof wat jullie op dat moment bindt. Dit is ook meteen het laatste moment dat u wakker bent. Mijn collega zet vlak erna een vlindernaald bij u in uw hand en dit geeft u de rust die uw lichaam en geest zo nodig hebben. De lijnen op uw gezicht worden snel zachter, de rust trekt uw lichaam in en land op uw gezicht. Het is goed zo, het is tijd. Nu mag ik u langer gaan herinneren dan dat ik u gekend heb. --------------- Foto: Pexels