Het was vorig jaar dat eerst de overgrootoma, en kort daarna de overgrootopa van Fien kwam te overlijden. Fien was toen 2,5 jaar oud en had van haar familie de liefelijke bijnaam ‘Fieniemienie’ gekregen, vernoemd naar het nieuwsgierige en leergierige muisje van Sesamstraat. En deze naam had ze niet voor niets gekregen, want Fien was net zo nieuwsgierig en leergierig. Zo stelde ze overal vragen over: “Waarvoor zijn deze zakdoekjes?” En “Waarvoor moeten de knopjes op de kist?”.
Ook was Fien heel hulpvaardig. Ze werd overal in betrokken en wilde ook overal bij helpen. Zo droeg ze de foto, lopend voor de stoet uit bij het dragen van de kist. Ze legde samen met mij de zakdoekjes klaar in de aula, voorafgaand aan de dienst, en plaatste de bloemen mooi bij oma en later ook bij opa.
Maar het mooiste was toen ze met mij voor de rouwwagen uitliep. Ik legde haar uit dat we moesten buigen en daarna langzaam moesten lopen. Waarop ze mij schuin omhoog aankeek met haar grote blauwe ogen en zei: ‘Nee, we moeten huppelen!’. Waarop ik zei: “O ja, is dat zo? Moeten we dat? Zullen we dat maar doen dan?” Ze pakte mijn hand vast en begon te huppelen, en ik, ik huppelde uiteraard met haar mee.
(foto met toestemming van de familie geplaatst)
Foto header: I-stock