Wanneer Stichting Komma een spoedverzoek heeft, voel ik dat meteen in m’n buik. Er is iemand die niet lang meer leeft en die een hartenwens heeft: het levensverhaal op beeld vast laten leggen, als herinnering voor de kinderen voor later. Als ik in de buurt ben, meld ik me altijd aan. Geen twijfel. Geen mitsen. Komma wil geen ‘nee’ verkopen en heeft dat tot nog toe ook niet hoeven doen. Er wordt iedere keer een interviewer en cameraman of -vrouw gevonden die dit kunnen en willen doen. Deze keer ben ik de interviewer. Dus stap ik op mijn fiets en pak de trein, op een stille zondagochtend, onderweg naar een huis waar afscheid en liefde hand in hand gaan.
Wat ik daar aantref, raakt me dieper dan ik had verwacht. Niet de fragiele rust in huis of de ogen van een vrouw die haar laatste krachten bij elkaar sprokkelt, maar vooral háár: de dochter. Ze is erbij. Een levendig meisje, 14 jaar, dromerig en dartelend. Alsof het een gewone ochtend is. Alsof afscheid nemen nog niet dichtbij is.
In de meeste gesprekken weet ik wel dat er kinderen zijn. Ik zie ze op foto’s, hoor hun namen met een brok uitgesproken. Deze keer staat ze voor me, vol vragen en zonder het misschien te beseffen: het middelpunt van alles wat we komen doen. Want dit verhaal, dit gesprek, dit videoportret, is voor haar. We wisselen wat woorden. In haar vragen en antwoorden proef ik een mengeling van nieuwsgierigheid en speelsheid.
Vader en dochter gaan dan naar boven en ondertussen maakt haar moeder zich klaar. Rechtop aan tafel, met een glas water en een wilskracht waar je stil van wordt. Ze wil eerst de boodschap voor haar dochter inspreken. En dat doet ze zacht, helder, liefdevol. Woorden die een leven lang meegaan.
Daarna gaan we terug in de tijd. Naar haar jeugdjaren, ontmoetingen, vriendschappen, schooljaren en liefdesmomenten. Het kost haar zichtbaar veel energie. Haar lichaam protesteert en dus nemen we een pauze. Even liggen. Even bijkomen.
Vader en dochter komen naar beneden en ik raak weer in gesprek met de dochter. Ze hebben een spelletje gespeeld, een bordspelletje, want dat zijn de leukste. Als ik haar vraag hoe ze het vindt dat wij er zijn, antwoordt ze: 'Ik ben zo benieuwd wat mama allemaal te vertellen heeft.' Zo klein gezegd met zoveel nieuwsgierigheid.
Na haar rust gaan we verder met het Kommagesprek. Haar man schuift aan en hun dochter gaat weer naar boven. We spreken over hun liefde, hun leven, hun kind. Over wat blijft. En dan is het genoeg. De energie is op. Wat achterblijft is een videoportret dat niet compleet is in tijd, maar volledig in essentie. Haar stem. Haar blik. Haar lach. Haar zijn.
En ik? Ik rijd terug met een vol hart. Denkend aan de dochter, die moeder, het samenzijn. Aan hoe liefde soms in fluisteringen wordt doorgegeven voor later. Voor haar.
Stichting Komma helpt ongeneeslijk zieke ouders hun levensverhalen kosteloos vast te leggen in een interview op beeld. Als blijvende herinnering voor hun kinderen en naasten. Sander de Hosson, longarts en mede-oprichter van Carend, is ambassadeur van Stichting Komma.
Voor het 3-jarig bestaan van Stichting Komma is een spel met levenslessen en -vragen uit de afgelopen 850 videoportretten samengesteld. Met ‘Komma op met je verhaal’ maak je een reis door je leven en deel je niet alleen verhalen met elkaar, maar je steunt met je aankoop ook de missie om de levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders kosteloos op beeld vast te leggen als blijvende herinnering voor hun kinderen. Op deze manier zetten ze een komma achter hun leven in plaats van een punt. De volledige opbrengst gaat naar Stichting Komma zodat zij nog meer levensverhalen kosteloos kunnen vastleggen. Nieuwsgierig? Klik hier
Wil jij ook een keer een Carend congres bijwonen? Op vijf november organiseren wij het congres 'Zorg in de stervensfase'. Meer lezen? Klik hier