Ze waren bijna 90, samen al een heel leven gedeeld. Ze kenden elkaars ademhaling, elkaars stiltes. En nu lag ze daar, in hun vertrouwde huis, haar heup vervangen, maar de pijn en vermoeidheid waren nog rauw. Het ziekenhuis had haar snel naar huis gestuurd. Meneer zou prima voor haar kunnen zorgen, werd gezegd.
De eerste dagen ging het nog. Maar de gebroken nachten hakten erin. Hij deed alles. De pillen op tijd geven, haar voorzichtig helpen opstaan, zorgen dat ze at. Maar hij werd moe, doodmoe. En toen belde hun zoon. Hij wist dat het niet langer ging.
Hij vertelde over zijn ouders. Hij zorgde al heel lang voor haar. Zij is al een tijdje vergeetachtig maar daar wil ze niets van weten. Zo vergeetachtig zelfs dat ze niet meer weet hoe ze voor zichzelf moet zorgen. De handelingen wist ze nog wel maar de volgorde was ze volledig kwijt. En nu lijkt het of ze alles kwijt is. Ze haalt dagen en nachten door elkaar, ze heeft geen trek in eten of drinken en mijn vader is 89. Die kan dit gewoon helemaal niet.
En toen stond ik aan zijn deur. En het eerste wat hij zei, met tranen in zijn ogen en een gebroken stem: ‘Hey, kom jij voor mijn meisje zorgen?’
‘Mag ik voor je meisje zorgen?’ vroeg ik.
Portret in Pastel
30 x 40 cm
Door Jennifer Bergkamp