Het is een doodnormaal huis in een doodnormale wijk. De gordijnen zijn open, er ligt speelgoed voor het raam en er staan drie fietsen – van groot naar klein – voor de deur. Het huis van een gezin.
We bellen aan en maken kennis met de moeder van het stel. Terwijl het camerateam de spullen installeert, bespreek ik met haar voor. En dan zegt ze het: ‘Ik hoop dat ik het droog houd. Ik wil niet huilen.’
De woorden stuiteren door de kamer, het lijkt alsof de tijd vertraagt. Niet huilen in een videoportret dat je opneemt voor je kinderen, met in het achterhoofd de gedachte dat je hen niet oud zult zien worden. Wat vraag je dan van jezelf?
De tranen, ze gaan komen. Dat weet zij, dat weet ik. En het is oké. Iedere druppel is een minispiegel. Van haar liefde, haar geluk. Ze laat hiermee haar menselijkheid zien, de persoon die zij is. En dus vouwt ze op het laatste moment toch nog vlug een tissue in haar broekzak. Ze is er klaar voor.
Twee uur lang praat ze over haar leven. Alles komt op tafel: de mooie en de minder mooie momenten. Haar ogen spreken boekdelen. Ze stralen van geluk, glanzen van emotie. En ze houdt het droog, precies zoals ze wilde.
Tot het over haar kinderen gaat. Ze praat over warm zand. Het gekletter van emmertjes en schepjes. De geur van zonnebrand op kindervel. Een omhelzing in de koele, zoute golven. Zilte korrels in de haren.
De fijnste herinnering aan een dierbare vakantie beschrijft ze minutieus, als een foto. Haar ogen draaien naar boven, een fractie maar, en ze is weer daar, bij dat moment aan zee. Ze vertelt, door de tranen heen. Wat er gebeurde, wie erbij waren, hoe het voelde, hoe het rook. Wat het met háár deed. En heel voorzichtig breekt tussen de tranen een glimlach door.
Wanneer we na het gesprek gedag zeggen bij de stevige, eikenhouten voordeur, spreekt ze haar opluchting uit. Het staat erop. Zonnestralen sprankelen speels de gang in. Alles voelt lichter. Beter wordt ze niet meer. Maar haar lach, haar verhalen en haar tranen blijven bij haar kinderen achter.
Stichting Komma helpt ongeneeslijk zieke ouders hun levensverhalen kosteloos vast te leggen in een interview op beeld. Als blijvende herinnering voor hun kinderen en naasten. Sander de Hosson, longarts en mede-oprichter van Carend, is ambassadeur van Stichting Komma.
Voor het 3-jarig bestaan van Stichting Komma is een spel met levenslessen en -vragen uit de afgelopen 850 videoportretten samengesteld. Met ‘Komma op met je verhaal’ maak je een reis door je leven en deel je niet alleen verhalen met elkaar, maar je steunt met je aankoop ook de missie om de levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders kosteloos op beeld vast te leggen als blijvende herinnering voor hun kinderen. Op deze manier zetten ze een komma achter hun leven in plaats van een punt. De volledige opbrengst gaat naar Stichting Komma zodat zij nog meer levensverhalen kosteloos kunnen vastleggen. Nieuwsgierig? Klik hier