Morgen gaat mijn moeder dood. Rond elf uur in de ochtend. Daarmee komt er een einde aan de onzekerheid van de afgelopen anderhalf jaar. Euthanasie was voor mijn moeder nooit een optie, totdat het lijden ondragelijk werd. Ik gunde mijn moeder vanaf de dag van de diagnose euthanasie als overweging, todat de SCEN-arts akkoord ging en we met elkaar een datum prikten. Blij voor mijn moeder, maar kortsluiting in mijn hoofd om het aanstaande abrupte einde.
Het is voor de laatste keer 17.43 uur met mijn moeder nog bij me, denk ik als ik op de klok kijk. Mijn moeder slaapt. Heb ik deze dag bewust genoeg beleefd? Ben ik zo dicht mogelijk bij haar gekomen?
Mijn kinderen willen blijven slapen. De verpleegkundige en vrijwilliger van het hospice schuiven net zolang met het meubilair totdat alle bedden erin passen en de kamer is omgetoverd tot één groot familiebed. Mijn moeder is nog steeds in een diepe slaap verzonken. De verpleegkundige besluit om haar niet wakker te maken en de laatste pijnstiller over te slaan.
Alleen de gekleurde lichtjes, die we kochten om de kamer te versieren, branden. Mijn oudste zoon valt in slaap met de hand van mijn moeder in zijn hand, de middelste is in slaap gevallen met een Donald Duck op zijn gezicht. Vanuit mijn moeders gele stoel bekijk ik dit wonderlijke tafereel. Ik voel me rijk en verlaten tegelijk.
Om 2.00 wordt mijn moeder wakker. Ze is onrustig. 'Pij..' kreunt ze. Ik vraag haar of ze pijn heeft. 'Och zo pij..' fluistert ze. Ik denk aan de overgeslagen pijnstiller en druk snel op de knop voor hulp. Even later gaat de deur zachtjes open. Een verpleegkundige, die ik nog niet eerder heb ontmoet, komt binnen. Aan haar haren en ogen zie ik dat ik haar wakker heb gemaakt. Het idee dat zij hier ook slaapt vannacht, in het hospice, troost me. Ze aait de wang van mijn moeder en noemt haar liefkozend vrouw als ze haar vraagt of ze pijn heeft. Mijn moeder knikt. Ze kennen elkaar. Terwijl ze het licht van haar telefoon over de medicijnverpakkingen laat gaan kijkt ze even naar mij. 'Hoe is het met jou', fluistert ze.
Nadat ze mijn moeder haar medicijnen heeft gegeven blijft ze in het schemerlicht in stilte bij ons zitten.
Ik heb geen antwoord op haar vraag, maar haar aanwezigheid voelt als die van de moeder die bij je komt om je gerust te stellen wanneer je eng hebt gedroomd. En even voelt het alsof ik weer een moeder heb die achter me staat. Voorzichtig laat ik mijn waakzaamheid een beetje los en sluit mijn ogen.
Auteur: Afke Bohle
Beeld: Pexels