Verpleegkundige Jennifer Bergkamp postte een noodkreet op Linked-In over de actuele overbelasting van de palliatieve thuiszorg. Met toestemming van haar plaatsen we haar artikel op onze site.
Hoe doe je het, het houdt mij al dagen bezig en ik merk dat ik het moeilijk vind. Ik vind het moeilijk te benoemen omdat ik de mensen die wel onder mijn hoede vallen graag die geruststelling blijf bieden: het is oké, ik ben er voor je. Ik zorg voor je.
Het begon met een telefoontje van een huisarts, een aanvraag voor een dame. Er is enkel maar tweemaal in de week zwachtelen van de benen nodig. Vocht in de benen dat inmiddels zo hevig was dat mevrouw zogenoemde huilende benen heeft. Het vocht kan niet meer weg en sijpelt via de huid naar buiten.
Ik ontvang de overdracht van de huisarts en zie staan; 'uitgezaaide kanker, terminale fase. Levensverwachting minder dan drie maanden'. Dit is geen tweemaal in de week, dat kan nooit met dit ziektebeeld en deze fase. Bij aankomst blijkt inderdaad een ernstig vermagerde dame, een gelige gelaatskleur (uitzaaiingen in de lever) en een dochter die dapper de zorg levert die wij zouden moeten leveren. En ik denk; ik heb hier helemaal geen tijd voor. Het past niet in mijn schema. Ik krijg dit niet meer voor elkaar. Hier is eenmaal daags en liever nog tweemaal daags ondersteuning nodig. Ik rek ons schema op, samen met de dappere dochter maak ik een plan hoe het kan. Het is niet wat ik zou willen, maar op zich is het voor nu even geregeld. Er is in ieder geval een vorm van ondersteuning.
'Het is niet wat ik zou willen, maar op zich is het voor nu even geregeld'
De volgende cliënt gaat harder achteruit dan we dachten en moet vrij snel aan een pomp. Ik had beloofd op tijd thuis te zijn want mijn jongens zijn thuis met de kerstvakantie maar ook dit keer gaat dat niet lukken. Ik blijf bij deze familie omdat het ook hen te snel gaat en voor deze situatie hadden ze al moeite met de snelheid van de maatschappij.
Ondertussen een telefoontje; nog een palliatieve aanvraag. Ik zeg dat ik geen ruimte heb, het is er gewoon niet. Ze wordt boos, de assistente van de huisarts. Terecht ook want het kan toch ook niet. We zijn de laatste zorgaanbieder en wanneer kun je wel dan? Kun je iets leveren? 1 keer in de week? Wat dan ook?? Het spijt me… ik heb echt niks meer. Een vloek en ze hangt op.
Ik heb van de afgelopen veertien dagen kerstvakantie elf dagen gewerkt, daarin waren er viernachten waarin de nachtzorg niet beschikbaar was en de dagploeg dus ook de nacht aan de gang moest. Mijn eerstvolgende vrije dag is komende zaterdag. En niet alleen ik, mijn hele team gaat dik de overuren in.
We spreken naar elkaar uit: Wel thuis. Slaap je een beetje bij vanmiddag? Uitvallen is namelijk geen optie meer. We blijven gaan, we blijven puzzelen met elkaar en alle zorgaanbieders in onze regio. We zijn nu door december heen dus de budgetplafonds zouden geen issue meer moeten zijn en ik wil daar zo graag in geloven dat ik genoegen neem met 'misschien'.
Portret en tekst: Jennifer Bergkamp.