Éen keer per maand kom ik bij jou thuis voor een gezinsmassage. Ik masseer eerst jou en daarna je ouders. Met een hart wagenwijd open ren jij (8) me meestal tegemoet. Je hebt van alles om te laten zien en een hoofd vol verhalen die je wil delen. Zoals de speksteen die je hebt ontdekt en hoe je die in allerlei vormen kan vijlen. ‘Mag ik er ook één voor jou maken?’, vraag je en maakt enthousiast een sprongetje als ik ja zeg. Typisch jij. Dat je blij wordt als je iets voor een ander kunt doen. Het liefst laat je me raadsels oplossen, waarbij je niet meer bijkomt als ik het antwoord niet weet of wéér ben vergeten. En daarna masseer ik je.
Maar vandaag is anders. Er is onrust. Een kwetsbaarheid, verpakt in grappen en grollen, die niet hardop uitgesproken kan worden, die geen toenadering duldt en die zeker geen aanraking verdraagt. Je ouders zijn allebei ernstig ziek. Je vader heeft ALS. En je zus heeft zo haar eigen uitdagingen in haar leven. ‘Ik ben de enige normale’, zeg jij wel eens grappend. Ontwapenend. Dat woord past bij jou. Maar vandaag draag jij een harnas. Omdat dat soms de enige manier is.
‘Jawel, ik wil masseren’, roep je als ik vraag of je wegtrekkende benen wel zin hebben in een massage. Ik zie hoe je je best doet om je lijfje te laten luisteren. Je wil het goed doen. Voor mij? Ik zou kunnen doorgaan met de massage, dat is waarvoor ik ben gekomen. En ik gun het je, dat je jezelf kunt overgeven en je je voor even laat dragen. Maar wie ben ik om te bepalen wat nu goed voor jou is? Je ontwijkt mijn vragen met tegenvragen en maakt een koprol op het bed.
Onze ontmoeting lijkt in niets op hoe ik het lang geleden heb geleerd van mijn docent. Zij kreeg ieder kind stil op haar massagetafel. Het raakt onzekerheid aan. Heeft dit wel zin? Je vraagt of ik meekijk in je nieuwe boek en of ik kan raden welk liedje je aan jouw playlist hebt toegevoegd (de test of ik wel echt geluisterd heb de vorige keer en daarachter de vraag of ik jou wel echt zie). We tekenen op elkaars rug en leiden elkaar met gesloten ogen door de kamer waarbij je mij liever leidt dan andersom. Dan is het tijd. ‘Ik wil nog niet stoppen’, zeg je. Verbaasd kijk ik je aan. En dan zie ik jouw onzekerheid. Voorbij de woorden en wiebeligheid. Ik hoor hoe je me zonder woorden vraagt of ik er ook ben als het je even niet lukt. Voelen. Masseren is voor jou veel meer dan letterlijk masseren. ‘Wanneer kom je weer?’, vraag je zo snel dat ik het bijna niet hoor en zonder het antwoord af te wachten. Je moeder neemt je mee naar boven. Het is bedtijd. Even later ren je terug en omhelst me.
Ik zie je. En ik blijf.
3FM Serious Request komt dit jaar in actie voor Stichting ALS Nederland. In de week voor Kerst van 17 t/m 24 december betreden 3FM-dj's Barend van Deelen, Sophie Hijlkema en Wijnand Speelman het Glazen Huis op de Grote Markt in Nijmegen. Hier zetten ze zich samen met heel Nederland dag en nacht in om zoveel mogelijk geld in te zamelen door 24 uur per dag live radio te maken en platen te draaien tegen donaties.
Wil jij ook helpen? Dat kan op verschillende manieren, als je hier klikt kun je in ruil voor een donatie een plaatje aanvragen. Het Carendlied (En ik fluister je naam van Danaia Blufpand) bijvoorbeeld!
Auteur column: Afke Bohle, massagetherapeut
Foto: Ksenia Chernaya