Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering dertien, geschreven door Silvia Theunissen.
19 mei 2020, op mijn verjaardag, werd ik gebeld of ik naar huis wilde komen. De huisarts zou om 15.00 uur langskomen om palliatieve sedatie te starten bij mijn vader. Samen met mijn twee jongens, 15 en 18 jaar, ging ik naar mijn ouders. Mijn partner kwam later. Het was duidelijk dat we afscheid gingen nemen.
Mijn vader zei de zaterdag ervoor tegen mij: 'Koop je nog wel even een mooi cadeau voor jezelf'. En ja, dat deed ik. Ik had mijn blik laten vallen op een kettinkje met een klavertje vier en ik liet deze inpakken. Met de gedachte dat ik dinsdag een taartje zou gaan eten bij hen en dan mijn cadeautje kreeg.
Toen we bij mijn ouders aankwamen, lag mijn vader op bed. Moe, pijn. Het hoefde voor hem niet meer. Geestelijk mankeerde hem niks. En dat vond ik lastig. Ik wilde hem vragen hoe het voor hem was, om te weten dat het nu niet lang meer zou duren, maar ik durfde het niet. Het was al pijnlijk genoeg. Ik had alles gezegd, gevraagd, hem bedankt voor alles wat hij voor mij en de kinderen na mijn scheiding voor ons gedaan had. Mijn moeder en ik zaten bij hem op bed en ik pakte mijn cadeautje uit en legde uit waarom ik voor dit kettinkje had gekozen. Dat ik wist dat het de laatste keer zou zijn, dat we samen mijn verjaardag zouden vieren.
Ergens voorvoelde ik dat het op mijn verjaardag zou gebeuren. Dat vond ik helemaal niet verdrietig. Het voelde als kloppend dat mijn geboortedag en zijn sterfdag allebei op 19 mei vielen – ik zie er de cirkel van het leven in. Mijn vader en ik waren vier handen op één buik. Hij stond altijd voor mij klaar. Er vloeiden tranen, het moment was zo ontzettend mooi en liefdevol. Ik ging naast hem liggen, net zoals ik vroeger deed als ik ziek was. Dicht bij hem hield ik zijn hand vast en vroeg: 'Weet je nog pap, vroeger als ik ziek was? Dat ik zo bij je lag?' 'Ja', zei hij zachtjes.
In mijn huis is dit plekje ingericht met een foto, de rouwbrief, een beeldje, kaarsjes en een klein doosje met een beetje as van mijn vader erin. Er bovenop ligt het snoepje dat hij altijd at. Soms zet ik er bloemen bij. Soms praat ik tegen hem: ‘Dag pap. Hoe gaat ie daarboven?’ Ik raak even zijn foto aan of het doosje.
Mijn verjaardag is door zijn overlijden niet beladen geworden. Er ligt geen zwaarte op de die dag voor mij. Ik ben gewoon jarig. Wel sta ik stil bij zijn overlijden. Ik denk terug aan 19 mei 2020, ga alle stappen langs die we die dag genomen hebben, ik hef mijn koffiekop of glas naar de hemel en zeg: 'Proost pap'. De cirkel is rond.
Inspirerend? De Carendredactie nodigt de lezer uit om zo’n pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden.