Rouw verstopt zich in gekromde tenen op zoek naar grip.
In een bekken dat zich niet helemaal over kan geven aan de stoel die hem wil dragen.
In kiezen, op elkaar geklemd.
En een trillende vinger die pulkt aan een haaltje.
Rouw huist in een teruggetrokken adembeweging in het borstgebied.
Een huid die vandaag geen trui verdraagt.
In een bolling van een rug.
En een keel die slikt.
Rouw spreekt via over elkaar geslagen benen.
Een opspelende maag.
Grote ogen.
En de toon van een stem.
Het babbelende hoofd merkt vaak niet op wat het lichaam fluistert. Te druk met verstoppen, overtuigen, zoeken en bereiken. Totdat nabijheid verschijnt. Vertraging, een vraag zonder antwoord, een hand en een blik. Een misgeslagen plank op tafel. Stilte die ruimte geeft zonder leeg te zijn. Iets wat niet gaat over hetzelfde ervaren, leeftijd of hebben, laat staan succes.
De ander als getuige. De troost van samenvallen met je lichaam. Gehavend en toch thuis. Van mens tot mens.
Rouw is universeel, maar altijd persoonlijk. Het overkomt ons allemaal, vaak onverwacht en ingrijpend. Toch blijft rouw in onze samenleving vaak een lastig onderwerp. Het krijgt zelden de tijd, ruimte of erkenning die het verdient. Zorgverleners zoeken naar woorden wanneer ze nabestaanden ontmoeten. Beleid maakt onderscheid tussen ‘acute zorg’ en ‘nazorg’, maar wat betekent dat op menselijk niveau?
Tijdens het congres Rouw en Nazorg, op woensdag 21 januari 2026, duiken we samen met vier toonaangevende sprekers in de vele gezichten van verlies. Vanuit spiritueel, psychologisch, cultureel en ethisch perspectief belichten zij hoe we betekenisvolle ondersteuning kunnen bieden aan mensen die rouwen. Met verhalen uit de praktijk, wetenschappelijke inzichten en praktische handvatten.