Er is een zorgelijke ontwikkeling gaande. De financiering van de wijkverpleging gaat op de schop en wordt vervangen door een systeem dat er vooral politiek goed uitziet. Maar als je je erin verdiept lijkt het vooral op het invullen van het formulier voor je belastingaangifte. Bij de belastingdienst verdwijnt je inkomen in een hokje, bij dit formulier worden mijn cliënten in niet passende hokjes gepropt. Waarin dan niet je inkomen in een hokje verdwijnt maar mijn cliënten in niet passende hokjes gepropt worden. Die vakjes zijn de zestien zogenoemde cliëntprofielen. De mens, mijn mensen, worden onderscheiden als zestien verschillende typen zorgbehoeftigen met een bijpassende zak geld. Wat de inhoud van die zak geld precies is mag elke zorgaanbieder met elke verzekeraar, elk jaar opnieuw, over alle zestien profielen gaan bevechten.
Er is bij verzekeraars behoefte aan controle maar het bijzondere is dat de controle op waar het geld blijft volledig wordt losgelaten. Het gaat vanaf volgend jaar alleen nog om wat iemand mankeert en in welk hokje dat past. Wanneer dat hokje niet helemaal meer past, moet het hele papieren circus opnieuw ingevuld worden. Als je het complete formulier doorlopen hebt word je beloond met een zak geld en of je dat aan de zorg besteedt of direct in je linkerborstzak stopt, daar kraait geen haan meer naar. We hadden vorig jaar een miljard over voor de wijkverpleging en dat geld moet toch ergens heen…
Praktisch gaat dit systeem er zo uitzien: verpleegkundigen worden geprikkeld vanuit de werkgevers om een zo hoog mogelijk profiel voor elkaar te krijgen en zo min mogelijk uren in te zetten. Het geld dat niet ingezet wordt, maar wel uitgekeerd, mag de zorgaanbieder houden met de bedoeling dat in te zetten voor innovatie. Er wordt niet gecontroleerd of die gelden daar echt voor worden gebruikt dus die kunnen ze net zo goed besteden aan een yogaretraite in San Diego voor het voltallig bestuur.
In de regio’s waarin onderzocht werd of dit systeem werkt, bemerkten de zorgaanbieders die niet meededen aan de proef een zorgelijke ontwikkeling. De zorgintensieve cliënten, bijvoorbeeld ALS-patiënten (en het spijt mij enorm dat mensen met zo’n levensvernietigende diagnose zo weggezet worden) werden door de deelnemende partijen afgestoten naar andere zorgaanbieders want te duur, daar draai je geen winst op. Ik heb de onderzoeken gezien en deze uitkomst is met cijfers ondersteund. Weerzinwekkende cijfers.
Dat betekent voor de zorgprofessionals dat er niet langer van je verwacht wordt dat je vanuit zorginhoud indiceert of naar waarde van het leven vraagt. Het gaat enkel nog om welk profiel past en of de patiënt zich een beetje gedeisd wil houden in dat hokje want anders moet dat papieren circus weer opnieuw. Men is vergeten in te calculeren dat er niets dynamischer is dan een mens in zijn ziekteproces.
Er is een passend systeem waarin ik gewoon per uur betaald word. Waarbij uitgegaan wordt van mijn kennis en kunde om die uren zinnig in te zetten en dat te onderbouwen middels diagnose en zorgplan. Een plan waarin ik samen met mijn cliënten en hun mantelzorgers vorm geef aan wat een waardevol leven of einde van het leven is. Dit passende systeem is niet aan vervanging toe, het laat met cijfers zien dat er interventies ingezet worden om mensen een zo zelfstandig mogelijk leven te laten behouden, onafhankelijk van wat zij mankeren. En het is verdorie ook nog de goedkoopste manier van zorgverlening.
Dit nieuwe systeem is niet meer dan een motie van wantrouwen naar mijn kennis, naar mijn ervaring en naar passende zorg in het algemeen. Het is geen afname, zoals beloofd, maar een toename van bureaucratie. Zorg past niet in een hokje, zorg ontstaat in een vertrouwensrelatie. Deze perverse financiële prikkel moet heel snel mijn wijk uit. Per 1 januari 2025 word deze nieuwe manier van financiering verplicht en dat mogen we simpelweg niet toestaan !