Pleisterplek. Een rubriek -kort maar fijn- over dat ene dierbare plekje in je huis of je tuin of je auto of zomaar ergens onderweg, waar je even heel fijn herinnerd wordt aan degene die er niet meer is. Waar je regelmatig bij stilstaat en je weer even zorgeloos weet en voelt dat diegene nog bij je is. Vandaag aflevering zeventien, geschreven door Martine Kruider:
'Mijn lieve moeder Joke is vorig jaar op 4 maart overleden, op 69-jarige leeftijd, aan de gevolgen van kanker. De ziekte kwam door goede behandeling tot stilstand, maar de chemo’s ontnamen mijn moeder het grootste deel van haar levenslust. Mam was gek op lekker eten, maar niks smaakte nog. Haar energie was weg - lopen en fietsen, oppassen op de kleinkinderen, dat kon allemaal niet meer. Voorheen kwam ze vaak bij ons logeren om te helpen in De Basisz, mijn leer-werkbedrijf voor jongeren die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Mam stond daar te shinen achter de kassa, maakte een praatje met iedereen die dat nodig had en sorteerde kleding alsof ze nooit iets anders had gedaan.
Op mijn werk mis ik mijn moeder het meest, want ik zie haar overal terwijl ze er niet is. Daarom bewaarde ik haar naamkaartje in een vakje voorin mijn auto. Pas toen ik op een dag het kaartje niet zag liggen besefte ik dat het mijn kleine altaartje was. Ik blijk dus elke dag even naar het kaartje te kijken. Het was uit het bakje gevallen bij een trap op de rem. Snel heb ik het bordje teruggezet. Soms spreek ik haar naam even uit als ik het zie.
Het ziek zijn heeft mijn moeder dapper verdragen en toen de ziekte stilstond was ze echt van plan om te revalideren, maar er was te veel schade aangericht. Na een lelijke val in het herstellingsoord is ze niet meer opgekrabbeld. Toen ze besefte dat ze haar lievelingsdingen niet meer kon doen, berustte mijn moeder in haar lot. Ook vond ze het een geruststellend idee dat ze mijn vader misschien zou terugzien, die twaalf jaar geleden is overleden. ‘Het is goed’ zei ze regelmatig tegen ons, haar drie dochters, zoon, schoondochters, schoonzoons en kleinkinderen. Wij vonden het helemaal niet goed, maar knikten instemmend omdat mam het zei.
Op vier maart overleed ze in haar slaap, nadat ze aan de zuster had gevraagd of de kinderen onderweg naar haar waren. Toen ze daarop een bevestigend antwoord kreeg, sloot mam haar ogen.
Elke morgen zie ik haar gelukkig toch nog even. Als ik op weg ben naar een van haar lievelingsplekken, De Basisz.'
Inspirerend? De Carendredactie nodigt de lezer uit om zo’n pleisterplek te delen. Mail een foto van jouw pleisterplek naar redactie@carend.nl en vertel ons wat we zien, waarom deze plek bijzonder voor je is en hoe je terugkijkt op het overlijden van jouw dierbare in maximaal 500 woorden.