Kleine broertje (column)

Man, 64 jaar, ruig verleden. Nu opgenomen met een grote tumor in het hoofd-hals gebied. Er is een grote kans dat die tumor opeens enorm gaat bloeden en hij snel komt te overlijden.

- Ik heb niet zo’n best leven geleid, veel kapot gemaakt ook. Niet alleen
mezelf.

- Mmm…

- Zelfde als m’n vader, die sloeg ons ook. Daarom heb ik geen kinderen,
Althans niet dat ik weet…

Hij knipoogt daarbij, maar zijn gezicht straalt geen vrolijkheid uit, integendeel...

- Maar ja, is geen excuus, want mijn zus is prima en die heeft hetzelfde
meegemaakt dus tja

- Hebben jullie nog contact?

Lange stilte, eigenlijk wil hij het er niet verder over hebben. We spreken af dat ik de volgende dag terug kom.

Ik kijk in zijn dossier: geen enkel contactpersoon. Helemaal niemand. De huisarts weet ook niets over hem: zorgmijder.

- We hebben elkaar al 20 jaar niet meer gezien. Ze woont ergens in een
dorp in Drenthe. Maar meer weet ik niet.

- Wil je dat ik erachter aan ga?

- Ben je ook een detective of zo dan?

- Soms.

- Eigenlijk wil ik haar wel zien, ja.

Een achternaam en een plaatsnaam en dat is het. Ik zoek het dorp op. Een heel klein dorp. Ik bel de lokale huisarts. De naam zegt haar wel wat.
Ze is verhuisd naar een ander dorp. Dat dorp is groter, heeft meerdere huisartsen. Maakt het lastiger. Misschien moet je de apotheker bellen, die is alleen.
Ik bel de apotheek en leg de situatie uit. Ze aarzelt: iets met de AVG. Ze komt met het voorstel dat zij zelf belt en de zus mijn 06-nummer geeft. Prachtig voorstel.

Ik wacht en wacht en wacht. En dan belt ze, ’s avonds laat

- Sorry dat ik nog zo laat bel, ik moest eerst nadenken.

- Dat snap ik.

- Dus hij is heel erg ziek?

- Ja.

- Gaat hij dood?

- Ja.

- En hij wil mij nog graag zien?

- Ja, maar hij heeft er alle begrip voor als u dat niet wilt of beter gezegd
niet kunt. Dat moest er bij zeggen van hem.

- Het is en blijft mijn kleine broertje. Het leven heeft hem verpest. Het is
niet omgekeerd. Dus ik kom morgen naar hem toe. Zeg hem dat maar.

Zeg maar dat zijn grote zus morgen komt!

Soms is het leven zo verrot dat mensen pas op het laatst een kans zien om weer verbinding te maken. Een kans om iemand die belangrijk was, nog één keer te zien.

Zijn zus komt. Ze wil gewoon haar 'kleine broertje' zien. Verbinding en vergeving kunnen alles veranderen, zelfs in de laatste momenten.

Dit is waar het om draait en dit is waarom we doen wat we doen.
Wie doet er mee?