Af en toe heb ik zo’n moment, dat ik constateer dat het verpleegkundige vak me niet in de koude kleren gaat zitten. Dat is oké, want het is meteen ook de reden dat ik het zo graag doe. Desondanks is het zo af en toe ook heftig.
Personeelsgebrek, noodscenario’s, hulp uit alle hoeken en gaten, zorgen maken en doorgaan.
Het zijn bijzondere tijden in de zorg. In het algemeen en zeker ook op de afdelingen waar ik kom. Dat resulteert er in dat ik soms iets te hard aan gebeurtenissen voorbij ga, gebeurtenissen die ik iets meer aandacht had moeten geven. Niet zozeer de zorg, maar juist het terugkijken en verwerken.
Toen de drukste tijd van Corona voorbij leek en het weer iets rustiger werd, kwamen er opeens weer beelden van hele zieke mensen naar boven. Ook deze gebeurtenis komt langs en heeft toch meer impact dan ik dacht.
Ik ben aanwezig bij een euthanasie. Boeiend vind ik het. Verdrietig uiteraard, maar ook interessant en zichtbare regie bij de zorgvrager. Ik voel me vereerd dat ik een rol mag spelen. En logischerwijs is het ook intens.
De euthanasie verloopt goed, ik vertel er wat over aan collega’s en ga daarna weer aan het werk. Ik ben eigenlijk wel tevreden, dit hebben we goed gedaan.
Vandaag, een aantal weken later, realiseer ik me opeens dat ik er nog niet klaar mee ben.
De kamer van de zorgvrager heeft inmiddels een nieuwe bewoner. De eerste keer dat ik deze kamer weer binnenloop, is als de nieuwe bewoner me vraagt haar even naar het toilet te begeleiden. Terwijl ik daar even zit te wachten, komt daar de flashback naar de vorige keer dat ik hier was.
Die komt binnen. Ik besef me dat het me vandaag niet lukt om stoer door te lopen. Ook dat het goed is om het bespreekbaar te maken.
Ik vind het lastig om onder woorden te brengen wat daar is gebeurd en toch ben ik blij dat ik het doe. Mijn collega’s reageren begripvol, delen hun eigen ervaringen en vonden het helemaal niet raar dat ik hier even de tijd voor neem. We praten even en ik voel me opgelucht.
Het is een waardevol moment: kwetsbaar opstellen loont echt en altijd. ’s Avonds thuis smaakt een wijntje extra goed en ga ik morgen met frisse moed weer aan de slag.
Foto: iStock