Een rondje professionele en ervaringsdeskundige begeleiding, dat maak ik. Zoeken naar welke hulp het beste bij mij past, welke hulp mij kan helpen door de lastige periode na mijn chemo’s die de ongeneeslijke kanker een flink poepie hebben laten ruiken. En mij. Want de chemo’s hebben me lichamelijk en geestelijk meer gesloopt dan ik voor mogelijk hield. Concentratie, geheugen, plus vermoeidheid, een ontmoedigende, niet te temmen vermoeidheid.
Aanvankelijk dacht ik na april – het einde van mijn chemo’s – weer op te kunnen veren. Optimistisch dacht ik in september best wel een weer paar uur per dag te kunnen bijdragen op mijn werk en ook alle andere dingen in mijn leven zou ik weer aardig op de rails hebben.
Moest kunnen. Toch?
Toch niet. Ook niet met mijn conditie, inzet, ausdauer, best positieve instelling en leger van meelevers.
Net zo optimistisch dacht ik te ontkomen aan het hele circuit van hulpverlening, lotgenoten, psycho- en andere ‘logen’. Ik kwam immers best aardig uit de chemo’s? Ik zou de weg omhoog inslaan, tuurlijk, wie maakte me nog wat?
Nou, simpel, de na-ijlende chemogevolgen maakten me wat. En het niet-herstellen, het almaar niet herstellen maakte me wat. Ja, en de aanzwellende twijfel en angst. En het ongeduld, want zeg ’s, gaat het ooit nog eens crescendo? En hoe lang duurt dat dan? En is er eigenlijk een soort tijdschema van herstel? Wat is slim om te doen? Doordouwen tegen de vermoeidheid in? Hand op de rem? En hoe stevig dan?
En wat me ook wat maakte: oppoppend oud zeer naast het nieuwe zeer. Ik vergelijk mijn situatie de laatste tijd steeds vaker met een zwembad waarin nog maar een heel klein laagje water staat. Alle zooi komt boven. Alle pijnpunten worden zichtbaar, voelbaar. Er is geen ontsnappen aan. Ook niet met mijn conditie, inzet, ausdauer, best positieve instelling en leger van meelevers.
‘Tijd voor L.’ concludeerden super-eega F en ik onafhankelijk van elkaar. Tijd voor een uurtje sparren met deze warme deskundige coach die ik van hier tot voorbij Mars vertrouw na de ‘reis’ die ze me drie jaar geleden hielp maken. Een uurtje leunen op haar kennis van hulpverleningsland. Een uurtje leunen op haar inzicht in mij. Een uurtje profiteren van haar wijze, soms meedogenloze doorvragen, aanstippen, tot de kern komen en details verheffen tot de waarde die ze eigenlijk hebben.
Gisteren zat ik bij haar. Man, wat een prachtig uur, al was het begin gruwelijk. Ik moest haar toch vertellen dat ik uitgezaaide prostaatkanker heb. Nou is ze een profi met veel ervaring op het vlak van psychisch leed en ellende, maar dit was zichtbaar een uppercut.
We herpakten ons. Ik ging kort en bondig los met wat ik sinds het traject van drie jaar geleden had gedaan, wat ik had geprobeerd en bereikt, wat ik desondanks nog voel, waar ik tegenaan loop en wat ik moeilijk vind.
En door wilde ik. Door met mijn nieuwe zeer. Door en ter zake. Dat ik zoek naar overzicht, advies. Met mij in het vizier, wat zou zij kunnen betekenen voor de weg omhoog? Wist zij een weg die ik nog niet kende? Wat zou ik…
‘Wacht even. Stap je nu niet te snel heen over wat je is overkomen?’, onderbrak L. me. Het praktische deel werd even geparkeerd. En wat later, toen ik weer op stoom was, prikte ze door op een net opgelepeld pijnpuntje in mijn verhaal, een Detail, dacht ik. Een verlies. Iets waar ik meer pijn van heb dan vermoed, wat sterker aan mijn wezen raakt. Daar gaat mijn opzet en (dure) tijd, dacht ik. L. beende het rustig uit. Met warmte, met kennis van zaken en mij. En als altijd deed ze het mét mij. Pijnpunt inzichtelijker en al wat minder pijnlijk. En passant gaf ze ook nog een mogelijke tactiek om het oude zeer nog beter te tackelen.
Vervolgens had L. nog ruimschoots de tijd voor mijn praktische vragen. Er stond nog geen punt achter mijn overzichtje van wat ik al heb gedaan, wat op de rails staat en waarover ik nog twijfelde, of het was pok, pok, pok en ik had een helder en onderbouwd advies voor mijn aanpak. Plus – BONUS – huiswerk. ‘Je moet scenario’s bedenken voor je toekomst met wat je wilt en hoe je het wilt.’
Confronterend, die scenario’s, maar onontkoombaar. Zoals niemand mij ooit garandeerde dat ik wel 90 zou worden en ik dat stilletjes wel verwachtte, zo garandeert niemand ‘gewoon’ terugkeren op de podia werk, familie, sport, lezen, uitjes en andere platforms waarop ik een rol heb. Of misschien wel had.
Met een knuffel toe – ja, dat kon en mocht – stond ik loaded en nasuizend weer op een Delftse gracht.
Erik Huisman (65) woont in Monster, is oud-topsporter en was onder meer journalist. Hij schreef over zijn 'kankerleven' drie boeken en leeft onverminderd voluit. Eerder deelde hij op Carend het verhaal 'Kankermoe'.
Op woensdag 5 november vindt het congres 'Zorg in de stervensfase" van Carend plaats in het Beatrixtheater in Utrecht. Dit evenement biedt artsen, verpleegkundigen, vrijwilligers, studenten en alle geïnteresseerden de kans om alles te leren over zowel formele als informele zorg in de laatste levensfase. Het congres belicht nadrukkelijk alle vier de domeinen van palliatieve zorg, met dit jaar speciale aandacht voor rouw en nazorg met presentaties van Carlo Leget, Jacob van Wielink en Manu Keirse. Meer informatie? Klik hier