Hij is stervende, we weten alle twee dat het niet heel lang meer zal duren. Toch houdt hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.
Tijdens mijn late dienst word ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn meerdere telefoontjes naar het ziekenhuis voor een nieuwe sonde.
Dat zijn meestal geen flitsbezoeken.
Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer richting dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer aan de praat te krijgen. Zonder succes helaas. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. Binnen no time staat ze voor mijn neus.
Wat ik niet voor elkaar krijg lukt haar wel, de sonde loopt weer door.We kletsen bij terwijl ik met haar meeloop naar de voordeur. Opgelucht dien ik daarna zijn medicatie toe en start de sondevoeding. We kletsen nog even terwijl ik mijn rapportage schrijf en spreken af voor de volgende ochtend, dan kom ik weer langs voor zijn medicijnen.
Het is al na elven als ik naar buiten stap, het is middenin de winter en koud. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, is pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die moeten worden gebeld op de vrijdagavond maar samen, knus thuis achter een kop thee.
Ik denk nog vaak aan die avond omdat dit echtpaar indruk op me maakte. En door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel daarna, uitzaaiingen hadden een slagveld veroorzaakt in zijn brein. Maar ik denk er ook nog vaak aan terug omdat Jo me die avond kwam helpen. Jo was mijn dierbare collega. Een geweldige verpleegkundige die onverschrokken zorgde en die ik altijd kon bellen voor raad en daad. Ze overleed veel te jong aan corona, al weer bijna twee jaar geleden. Wat wordt ze gemist.
Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.
Foto: I-stock