Hadden ze het me maar nooit verteld

"Hadden ze het me maar nooit verteld." Ongeneeslijk ziek zijn. Wij van de medische mensenwereld vinden dat we elkaar daarin volledig dienen te informeren. De patiënt heeft er “recht” op, omdat shared decision making alleen zo kan. We vergeten even om ons af te vragen of dat ook de wens van de patiënt is. Blijkbaar is dat dus niet altijd zo. Degene die ik vandaag sprak was er alles behalve blij mee. De prognose van de uitgezaaide kanker was in zijn hoofd een eigen leven gaan leiden. Het veroorzaakt veel stress en daarnaast: waarom zou je je nog inspannen, of zo gezond mogelijk eten of fit blijven. Verleng je daar uiteindelijk het lijden niet mee ipv het leven? Het dreigt een depressie te worden. Daar sta je dan met je goeie gedrag. En je mond vol tanden. Het niet-weten is soms een zegen. Er zijn culturen waarin het niet weten als een grotere kracht wordt gezien dan alles doorgronden en begrijpen zoals wij het in de westers dominante cultuur zien. De persoon in kwestie was een rasechte kaaskop. Alles willen weten. Hoe keren we terug naar het perspectief van afhankelijkheid? Wat ik leerde vanmiddag is dit: De keus van het niet (willen) weten is een diepe levenskunst. En dit is voor omstanders soms onbegrijpelijk. Totdat je weet wat het is om een boodschap te krijgen die je niet had willen horen. ----- Op 11 oktober organiseert Carend een webinar over [Interculturele palliatieve zorg](https://carend.nl/webinar/interculturele-palliatieve-zorg), waarin deze problematiek ook aan de orde zal komen. Spreker is geestelijk verzorger [Mustafa Bulut.](https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/over-de-dood-mogen-artsen-soms-best-wat-omfloerster-praten-vindt-geestelijk-verzorger-mustafa-bulut~b18c116a/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F)