Soms lijkt een afspraak in je agenda gewoon een afspraak. Totdat het gaat om een Kommagesprek, waarbij ik het levensverhaal vastleg van iemand die ongeneeslijk ziek is. En totdat je een mailtje krijgt om door te geven dat die afspraak niet meer bij de moeder thuis is maar wordt verplaatst naar het ziekenhuis.
En dan schuiven er meteen andere vragen naar voren. Hoe maken we een kille ziekenhuiskamer warm genoeg om een levensverhaal in te vertellen? Hoe creëren we ruimte voor herinneringen, voor zachtheid, voor eerlijkheid?
Ze had het zelf al opgelost. Bij aankomst treffen we een hoekje aan dat zorgvuldig is aangekleed. Een paar eigen spulletjes, wat foto's, een kussen met een vertrouwd dessin. Geen groot gebaar, maar genoeg om te voelen: hier wordt geleefd. Ook nu nog.
Vooraf krijgen we de mededeling dat er een paar moeilijke thema’s aangestipt mogen worden. Seksueel misbruik. Zelfdoding. Lichtjes aanraken, niet te diep. Ik begrijp het. Sommige verhalen zijn rauw, scherp, en niet iedereen wil of kan daar in detail over spreken. Maar als we eenmaal in gesprek zijn, opent zich iets. Niet plots, maar geleidelijk. Alsof haar woorden hun eigen weg vinden. Ze vertelt, uitgebreider dan vooraf gedacht. En ik luister. Blijf vragen stellen, maar altijd afgestemd. Altijd met zachtheid.
Het gesprek is eerlijk. Soms zwaar, soms luchtig. Zoals het leven zelf is. Na afloop kijken ze – de zieke moeder en haar partner – me aan. Ontroerd. Verrast. Dat het zo natuurlijk ging. Dat het mocht ontstaan zoals het ontstond. En dat het klopte.
Op zulke momenten voel ik waarom ik dit doe. Niet om controle te houden, maar om ruimte te bieden. Voor wat gezegd wil worden. Voor wat gehoord mag worden. Ook als dat pijn doet. En ik denk aan de kinderen. De familie. De vrienden die straks achterblijven. Hoe waardevol is het dan, dat ook de moeilijke hoofdstukken zijn verteld? Niet om te choqueren, maar om volledig te zijn. Want ook dat is liefde: niets uit de weg gaan, maar het durven aankijken. Samen.
Elke ontmoeting leert me opnieuw dat het leven zich niet altijd laat plannen en dat is maar goed ook. Want juist in het onverwachte schuilt vaak de diepste waarheid.
Stichting Komma helpt ongeneeslijk zieke ouders hun levensverhalen kosteloos vast te leggen in een interview op beeld. Als blijvende herinnering voor hun kinderen en naasten. Sander de Hosson, longarts en mede-oprichter van Carend, is ambassadeur van Stichting Komma.
Voor het 3-jarig bestaan van Stichting Komma is een spel met levenslessen en -vragen uit de afgelopen 850 videoportretten samengesteld. Met ‘Komma op met je verhaal’ maak je een reis door je leven en deel je niet alleen verhalen met elkaar, maar je steunt met je aankoop ook de missie om de levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders kosteloos op beeld vast te leggen als blijvende herinnering voor hun kinderen. Op deze manier zetten ze een komma achter hun leven in plaats van een punt. De volledige opbrengst gaat naar Stichting Komma zodat zij nog meer levensverhalen kosteloos kunnen vastleggen. Nieuwsgierig? Klik hier