Er wordt aangebeld. Ik loop naar de voordeur en mijn zus wacht in de kamer achter me. We geven elkaar een hand en ik voel zijn handdruk. Ik kijk in zijn ogen en zie een zachte blik. ‘Ik ben Bart. Goedemiddag,’ zegt hij. ‘Hi’, zeg ik, ‘Denia’. Wat zenuwachtig stap ik achteruit.
We lopen naar de kamer en gaan aan tafel zitten, mijn zus naast me, en Bart tegenover me.
Het is 1 mei 2024. Nog geen maand na het bericht van de oncoloog over de diagnose uitgezaaide longkanker is er een palliatief verpleegkundige in mijn huis. Het voelt opnieuw onwerkelijk aan, waar ben ik in beland? Het is op mijn eigen verzoek. Vanuit de informatie van mijn zus dat dit voor mij een mogelijkheid is, heb ik ‘ja’ gezegd. Het medisch circuit heeft hierover (nog) niet gesproken.
Bart blijkt van het soort dat actief weet te luisteren en dat is een gave. Hij vertelt hoe hij vanuit de ouderenzorg in het beroep van palliatief verpleegkundige is gerold. Nu is hij voor een aantal uren betrokken in het Netwerk Palliatieve zorg West Brabant.
Hij stelt zich verder voor met informatie over het netwerk, maar wil ook graag mijn verhaal horen. Hoe ik, mijn man en de kinderen, omgaan met de schok die door ons gezin is gegaan. Over dat laatste vertellen ging gemakkelijker dan ik had verwacht. Ik heb normaal gesproken geen moeite met praten, maar over mijn gezin… Bij Bart bleven de zinnen echter in mijn hoofd komen.
Hij bleef luisteren, knikken, hummen, aankijken, oké, tjee. Mijn verhaal wordt uitgebreider, intenser, al mijn gedachtes liggen ineens op tafel: over mijn onzekere toekomst, mijn boosheid richting mijn lichaam en op mezelf, niet meer weten wat ik wel en niet kan, de gevoelens van somberheid en zwakte. De vraag die steeds terugkeerde (en nú nog): Wat heb ik verkeerd gedaan?
Bart is getroffen door mijn openheid en eerlijkheid en zegt: ‘Je vertelt het zo gemakkelijk alsof het niet over jou gaat. Maar het gaat wel over jou.’ Deze uitspraak maakt me stil. Hij raakt me rechtstreeks in het hart en haalt me daarmee uit mijn hoofd… BOEM, in mijn gevoel!
Zijn vervolgvraag is: ‘Hoe kom jij bij je eigen verdriet?’
Denia geeft palliatief-zijn een gezicht en doorbreekt het taboe met haar naam PalliaLieveling. Ze woont met haar man en twee kinderen in Noord-Brabant. Begin 2024 kreeg ze de diagnose longadenocarcinoom, stadium 4. Het gaat om een EGFR-mutatie exon 21 met uitzaaiingen op meerdere plekken. Sindsdien ontdekte ze haar passie voor schrijven – het geeft haar een vrij en blij gevoel. De blog van Denia lees je hier.
November is de Longkankermaand. Het thema van dit jaar is ‘Iedereen met longen kan longkanker krijgen’.