Nu ik na een lange dag op de bank zit met een kop thee, laat ik de dag rustig aan mij voorbijgaan. Wat een indrukken, wat een fijne mensen, wat een energie. Mijn hoofd vol verhalen en een warm gevoel.
Al vroeg stonden er mensen voor de deuren van het Beatrix Theater in Utrecht. Vrijwilligers maken kennis, voor vele een weerzien met een knuffel. Bekende gezichten en nieuwe mensen, allemaal met hun passie, op welke manier ook voor de palliatieve zorg. Rond half negen vliegen de deuren open. De geur van verse koffie en het geroezemoes in de ruimte zorgen voor een prettige sfeer. Kleine stressmomentjes zijn voelbaar: mensen die nog rood van de haast binnenkomen, oververhitte gezichten na een lange rit vol files en vertragingen in het OV. Maar zodra iedereen binnen is, valt er iets van rust.
Inge Doelman opende de dag met de warmte en de energie van een dag die vast goed gaat worden. Diederik Gommers volgde en sprak over de vraag wat ‘goed sterven’ betekent en hoe moeilijk het soms is om dat gesprek aan te gaan. Over zorgverleners die zoeken naar balans, families die ‘alles’ willen proberen en de kracht van durven loslaten.
Daarna kwam Eric Geijteman, die sprak over keuzes rondom behandelen. Hoe slecht we soms zien dat iemand in de stervensfase is. ‘De patiënt in de stervensfase kan zich soms vijf minuten goed voordoen, precies als de dokter binnenkomt.’ De toevoeging die hij deed: ‘De verpleegkundige herkent de stervensfase vaak als eerste. Ze is er van begin tot eind.’
De koffiepauze volgde, waar mensen elkaar opzochten, bijkletsten en stands bezochten.
Vol energie gingen we het tweede plenaire deel in. En wat voor een… het theaterstuk van Claudia van Deudekom en Jurriaan Bles, die praatten over de dood en hun vriendschap. Het maakte diepe indruk. In de zaal was het stil, hier en daar klonk soms zacht gesnik wanneer het stuk raakte. Jurriaan zei: ‘Ik vind het moeilijk om de dood aan te halen, maar het is dodelijker om het er niet over te hebben.’ Claudia vertelde daarna hoe waardevol het voor haar was toen Jurriaan tijdens haar ziekte zei: ‘Vertel mij alles en hou niets achter.’ Een zin die het verschil kan maken.
Carlo Leget sprak over bewust leven, ook als het moeilijk wordt. ‘Want bij rouw kun je niet uitstappen, maar je kunt er wel je weg in vinden.’ Een zin die mij nog steeds bijblijft.
Na de uitgebreide lunch volgden de workshops, stuk voor stuk gevuld met kennis, ervaring en inspiratie. Manu Keirse, Jennifer Bergkamp, Cathalijne Verboeket, Jacob Wielink, Sabine Netters, Sander de Hosson, Floor Bols en Liesbeth van Vliet deelden ieder hun eigen perspectief. Het was van tevoren al bijna onmogelijk te kiezen, maar een ding is zeker dat welke sessie je ook volgde, overal proefde je dezelfde betrokkenheid, dezelfde toewijding.
Aan het eind van de middag keerden we terug naar de grote zaal. De meeste wel een beetje moe en verzadigd na alle informatie van vandaag. Maar Menno de Bree wist ons in met zijn humor en scherpe blik nog enthousiast te houden. Hij bracht luchtigheid, maar ook de nodige nadenkers.
Daarna kwam het moment om stil te staan bij Inge van Drongelen, de drijvende kracht achter de congressen waar ze helaas mee gaat stoppen. Sander de Hosson sprak haar toe en het applaus dat volgde was lang, warm en welverdiend. Want wat een prestatie om dit zo neer te zetten.
Tot slot mocht Claudia van Deudekom nog één keer het podium betreden. Ze vroeg ons om onze ogen te sluiten. Ze las ons een brief voor met woorden uit haar hart. En haar woorden vulden vele harten na deze dag waarin we weer mochten ervaren waarom we dit werk doen.
En nu, thuis op de bank, voel ik hoe alles nog even na suddert. Wat is het Carend Congres toch bijzonder. Een dag waarop alles samenkomt: kennis, emotie, humor en menselijkheid. Een plek waar we elkaar vinden, waar we leren, delen en praten over wat er echt toe doet in ons vak: dat we elkaar als mens blijven zien, ook als we ziek zijn, ook als het leven kwetsbaar wordt.
Eva Koenraadt is naast vrijwilliger op ons congres ook verpleegkundige in de wijkzorg. Ze schrijft over palliatieve zorg, wil laten zien hoe deze zorg er achter de deur uitziet en snijdt onderwerpen aan die belangrijk zijn om over na te denken. Eva publiceert haar verhalen op haar facebooksite.
Benieuwd naar onze volgende congressen, bijvoorbeeld over rouw en nazorg of over euthanasie? Klik hier