In het ziekenhuis hebben ze de kroketten afgeschaft, omdat de lunches op de dagbehandeling gezond moeten zijn. Wat jammer, want dat was toch wel het hoogtepunt én een fijne onderbreking van de uren die ik daar al jaren elke drie weken doorbreng. Als het infuus zacht zoemde en ik de zoutige vulling van de kroket uit het krokante korstje beet, dan daalde een diep gevoel van tevredenheid over me heen. Ze hebben vast geen enquête onder patiënten gehouden over het afschaffen, anders was dit nooit gebeurd.
Wat ze ook niet gevraagd hebben aan patiënten: ‘wilt u weer iemand mee kunnen nemen naar de dagbehandeling’? Vanwege corona mocht dat heel lange tijd niet. In mijn vorige ziekenhuis beviel dat de verpleging zo goed dat ze de regel na corona gehandhaafd hebben, want zonder al die dierbaren was het veel makkelijker werken. Ik kan me dit op zich wel voorstellen. Je kon zelf wel zien dat het erg hard werken was. Maar om zo voorbij te gaan aan de behoefte van veel patiënten om hun naaste mee te nemen, daar vind ik wel wat van.
In mijn nieuwe ziekenhuis gold dezelfde regel: geen mensen erbij. Daar zijn ze nu nog maar net van terug gekomen. Gelukkig vertelde een van mijn favoriete verpleegkundigen me dat. Het mocht al een aantal weken, vertelt ze. Waarom wist ik dat niet? Nou, de collega’s wilden er geen ruchtbaarheid aan geven.
Eindelijk mag mijn man dus weer mee als ik aan het infuus ga. We hebben diep na moeten denken hoe lang dat geleden was. Toen ik voor het eerst in mijn nieuwe ziekenhuis kwam mocht hij mee, voor één keertje. Dat is alweer anderhalf jaar geleden. In het ziekenhuis daarvoor mocht hij vanaf het begin van corona niet meer mee. Wanneer was dat? Begin 2020. Dan kom ik op drieënhalf jaar geen lief bij mijn behandelingen. En dan ook nog zonder kroketje.
In mijn nieuwe ziekenhuis doen ze ook niet aan vaste verpleegkundigen. Ik heb daar al diverse keren om gevraagd, omdat je iets opbouwt met elkaar. De patiënt kennen is immers belangrijk in de palliatieve zorg? Soms blijf ik aan het kennismaken. Gelukkig zijn er inmiddels, na anderhalf jaar, een aantal vertrouwde gezichten. Maar als ik weer eens een nieuwe, altijd aardige, verpleegkundige tref, dan praat ik niet zo makkelijk over dingen die me na aan het hart liggen. Zelf begin ik er niet over, dat vind ik lastig, ik heb een voorzetje nodig. Vragen en doorvragen werkt bij mij het beste.
Ik moet eerlijk opbiechten dat ik een truc ontwikkeld heb om toch tot een goed gesprek te komen. Als ik een vragenlijst invul en daarop aangeef wat er niet zo lekker loopt, dan komen we aan de praat. Vaak kruis ik dan gevoelens aan, zoals eenzaamheid, somberheid of angst. Zo’n lijstje is een talk maker, net als kinderen of honden. Je raakt daardoor moeiteloos in gesprek. Laatst was het helemaal top. De verpleegkundige nam een stoel, straalde rust uit en vroeg eerst aan mij hoe het ging en daarna aan mijn man. Zo fijn, want palliatieve zorg is er ook voor de naaste.
Foto: PicturePartners