Met die eeuwige aarzeling voor een eerste ontmoeting bel ik aan. Steeds weer is dat gevoel er als ik weet dat ik zo oog in oog zal staan met iemand die sterven gaat. Er is geen one size fits all en ook al mijn ervaring en kennis zijn maar gedeeltelijk behulpzaam als ik zo dichtbij mag komen. Juist het niet weten, het echt luisteren, het eerst door me heen laten gaan, de grootsheid, de weg van de ander, dat is nodig.
Even later zit ik naast haar bed. Haar lichaam laat zien wat kanker met je kan doen. De kracht is eruit. Het is kwetsbaar in alle opzichten. Daarboven een hoofd met ogen die nog wel de lichtjes in zich dragen van de vrouw die ze ook nog is. De vrouw die ziet en voelt, die deze weg met moed en weerstand is gegaan. De vrouw die heeft gevraagd of ik wil komen.
Vanuit haar bed, met alle hulpmiddelen die nodig zijn om haar heen, zegt Suzan tegen me: “Ik ben een gelukkig mens. Ik heb het afgelopen jaar zoveel liefde, vriendschap, mooie woorden en momenten gekregen. Dat had ik voor geen goud willen missen.
Ik luister en zwijg. Voel me ook wat overvallen door deze monoloog en moet schakelen van haar zieke lichaam naar haar heldere ogen om de woorden tot me door te laten dringen.
Suzan vervolgt: “Ik had nooit gedacht dat er zoveel mensen zoveel warme woorden voor me hadden. Dat ik mocht voelen wat ik voor hen heb betekend, soms in hele kleine dingen die ik allang was vergeten. En dan de kaarten, allemaal met zorg uitgekozen en ook weer woorden die me laten lachen en huilen tegelijk. Ik had dit nooit willen missen. Natuurlijk hoopte ik dat ik het zou redden en had ik graag meer tijd gehad met mijn lief en de kinderen. Ja, soms ben ik boos en voelt het oneerlijk. Maar meestal ben ik blij en dankbaar. Want die rotziekte bracht me ook dit”. Ze wijst naar de kamer met kaarten en bloemen. “Ik heb dat zelf misschien wel te weinig gedaan”, vervolgt ze op zachte toon. “Een kaartje sturen, zeggen dat ik iemand waardeer. Ik heb in ieder geval tegen Herman gezegd dat hij dat wel moet doen, ook namens mij. Want die paar woorden kunnen iemand echt gelukkig maken.”
Ik zit nog altijd stil naast haar. Ik ben vooral getuige en mag luisteren. Na haar dankbaarheid uiten is ze al snel moe. Dat zieke lijf kan haar stralende ogen niet blussen, maar put haar wel uit. Stil neem ik afscheid. Onderweg naar huis stop ik bij de boekenwinkel en koop een stapel mooie kaarten. Thuis schrijf ik ze aan wie me lief zijn. Gewoon omdat het fijn is dat tegen de ander te zeggen.
Inspirerend? Josephine Aerts, de auteur van deze column, heeft speciaal voor de lezers van Carend vier kaarten ontworpen. Om te sturen aan wie je lief is. Je kunt ze hier downloaden: proost op het leven op jou op wij op ik denk aan je en wil je laten weten in gedachten ben ik dichtbij-2.pdf
Auteur: Josephine Aerts, uitvaartbegeleider
Foto: Pixabay