Kwijt

‘Ze is steeds vaker de weg kwijt, vindt haar kamer niet meer terug.’ Een berichtje in onze familieapp dat gaat over mijn oude moeder. Er is ook een online dossier waarin ik kan lezen dat ze bang is dat ze wordt weggehaald, dat ze haar woning uit moet. Ze weet niet waar ze is, haar eigen woning is verkocht zonder dat ze het beseft en ze zegt ons: ‘Als ik er straks niet meer ben, dan moeten jullie dit goed verkopen hoor, of wil een van jullie hier intrekken’? Ze zit in een verzorgingsvilla met 24-uurszorg voor mensen met dementie.

Tot hier, tot ze hier werd geplaatst heb ik iedere stap van het proces bewust doorgemaakt. Meebeleefd. Ieder moment gekoesterd dat we nog samen hadden. Mijn moeders verjaardagen de laatste jaren uitbundig gevierd en toen ze niet meer zelfstandig kon koken pakten we dat met elkaar op. Met alle liefde. Al werd het steeds moeilijker want de gesprekken werden korter, verwarrender. De gedachte dat ik het hier nu te doen had, en niet later, hielp mij vaak de momenten samen door, maar soms ook niet.

Nu zit ze in de verzorgingsvilla en zie ik haar stap voor stap achteruitgaan, vaak met meerdere stappen tegelijk. Ze verandert en ze zal nooit meer veranderen in wie ze ooit was. De sterke feministische vrouw, mijn moeder.

‘Koester de momenten samen’ zeggen lieve vrienden van me, maar het lukt me niet. Ik zie mijn moeder niet meer terug, er is geen verhaal meer te delen dat nog bij haar binnenkomt. Het is verwarring en angst in een ook voor mij vervreemdende omgeving van mensen in dezelfde of een andere fase van dementie. Ik heb de vele momenten van ons samen gekoesterd en dit hier in het nu kan ik niet koesteren. Omdat het pijn doet en me verdrietig maakt.

Ooit werd ik door iemand anders op het pad gezet om de afgelopen jaren in te vullen zoals ik dat heb gedaan. Daar ben ik dankbaar voor. Wie weet inspireert dit jou ook: doe het nu, koester zolang er iets is te koesteren.

Het koesteren ligt achter mij, zo voel ik dat sterk. Ik heb de realiteit te aanvaarden en hoop op lichtere tijden. Tot die tijd zoek ik nog naar een denkwijze die het voor mij dragelijk maakt om deze fasen door te komen.