Het is donderdagmiddag, net na vieren. Terwijl ik mijn thee inschenk, trilt mijn telefoon. Een appje. Of ik morgenochtend om tien uur beschikbaar ben. Een ongeneeslijk zieke vader wil met spoed zijn levensverhaal vastleggen, voor zijn kinderen voor later. Gisteren kwam het slechte nieuws en nu is er haast. Een zin die ik inmiddels vaker hoor dan me lief is. 'Het kan nu nog,' wordt er dan gezegd. En soms ook: 'Straks misschien niet meer.' Als vrijwilliger voor Stichting Komma weet ik: elke dag telt.
Samen met de videograaf stap ik vrijdagochtend in de auto. We rijden door het rustige landschap, maar in mij stormt het al. Wat gaan we vandaag horen? Hoeveel leven gaat er schuil in die paar uur film? En lukt het ons om de essentie te vangen van een heel bestaan? De deur zwaait open. We worden warm ontvangen. De vader zit al klaar, zijn ogen helder, zijn stem vastberaden. 'Laten we maar gewoon beginnen,' zegt hij.
En dan stel ik die eerste vraag. Zo’n ogenschijnlijk simpele, maar alles-openende vraag. Over hoe het leven begon. Waar zijn wieg stond. Wie zijn ouders waren. Wat het kind in hem wilde worden. Soms komt er een lach, soms een traan. Soms beide tegelijk. En elke keer opnieuw voel ik het voorrecht. Dat ik dit mag doen. Luisteren naar een mensenleven in volle glorie met al z’n kronkels, pijn, liefde en overwinningen.
Na afloop hoor ik vaak hetzelfde. 'Wat bijzonder dat dit vastligt,' of: 'Er kwamen herinneringen naar boven die ik vergeten was.' En regelmatig hoor ik de partner zeggen 'Er kwamen verhalen voorbij die ik nog niet kende'. We denken vaak dat we elkaar kennen, maar wat weten we echt van het leven van de ander? We worden opgeslokt door de dag, de boodschappen, de afspraken, de agenda’s. Ook dat is leven, zeker. Maar we vergeten soms dat het vertellen ervan óók deel is van het leven.
Wat als straks die stem er niet meer is? Dat handgebaar. Die twinkeling in de ogen bij een herinnering aan vroeger. Dan is zo'n film ineens onbetaalbaar. Niet omdat het perfect is, maar omdat het echt is. Dus aan jou, lezer: wacht niet. Vertel. Vertel het verhaal van jouw leven aan je kinderen. Begin er nu mee, ook als je niet ongeneeslijk ziek bent, want misschien kan het later niet meer.
Stichting Komma helpt ongeneeslijk zieke ouders hun levensverhalen kosteloos vast te leggen in een interview op beeld. Als blijvende herinnering voor hun kinderen en naasten. Sander de Hosson, longarts en mede-oprichter van Carend, is ambassadeur van Stichting Komma.
Voor het 3-jarig bestaan van Stichting Komma is een spel met levenslessen en -vragen uit de afgelopen 850 videoportretten samengesteld. Met ‘Komma op met je verhaal’ maak je een reis door je leven en deel je niet alleen verhalen met elkaar, maar je steunt met je aankoop ook de missie om de levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders kosteloos op beeld vast te leggen als blijvende herinnering voor hun kinderen. Op deze manier zetten ze een komma achter hun leven in plaats van een punt. De volledige opbrengst gaat naar Stichting Komma zodat zij nog meer levensverhalen kosteloos kunnen vastleggen. Nieuwsgierig? Klik hier