De oncoloog vraagt me in consult bij een man van midden dertig. Bart is een leuk type. Flinke bos krullen, een stoppelbaard en vriendelijke bruine ogen. Hij is bijna twee meter lang en heeft een bescheiden buikje. Een bourgondische en sympathieke man die voor iedereen klaar staat. Toen hij 21 was bleek een grote moedervlek op zijn been een agressief melanoom. Hij werd als jongvolwassene ineens geconfronteerd met een korte levensverwachting. Daar was zijn behandelend arts duidelijk over. Maar de tijd verstreek en de metastasen bleven weg.
Voorzichtig begon Bart te denken aan een positiever toekomstscenario. Na een paar jaar leerde hij Yvonne kennen. Uiteraard vertelde hij haar over de uitzaaiingen die zich nog zouden kunnen aandienen. Zijn geliefde schrok maar het was geen reden om de relatie te verbreken. Dolverliefd waren ze. Ze reisden door Europa en maakten prachtige herinneringen. In een boom in het immense Turiapark in Valencia, kerfde Bart een hartje met de tekst ‘Yvonne en Bart forever’. Hij begon voorzichtig te fantaseren over samen oud worden. Tijdens een weekendtrip in de stad van de liefde, spraken ze over kinderen. Soms moet je geluk afdwingen en de kwaadaardige moedervlek was immers al een decennium geleden verwijderd. Ze gooiden de strip anticonceptiepillen lachend in een vuilnisbak in rue Mouffetard, een van de oudste en meest romantische straten van Parijs. Snel daarna was Yvonne in verwachting.
Drie jaar geleden werd Tycho geboren. Dolblij waren ze met hem en met elkaar. Het vrolijke mannetje heeft dezelfde bruine ogen als zijn vader. Yvonne is een paar maanden zwanger van hun tweede kind als Bart ziek wordt en de metastasen zich alsnog manifesteren. Hij is doodziek en ongelooflijk verdrietig. Niet alleen omdat zijn einde nu toch in zicht lijkt maar vooral omdat hij zijn vrouw en twee kinderen moet achterlaten. De weinige energie die Bart nog heeft besteedt hij aan Tycho. Samen liggen ze op de bank, Bart leest boekjes voor. Het lijkt alsof de peuter aanvoelt dat dit het enige is dat zijn vader nog kan. Als het boekje uit is valt hij in slaap op papa’s buik, die inmiddels geen bolling meer is maar maar een holletje. Bart gaat zo snel achteruit dat zijn vrouw, inmiddels 35 weken zwanger, haar gynaecoloog vraagt of hij hun baby iets eerder geboren kan laten worden. Ze wil dolgraag dat Bart en de baby elkaar nog ontmoeten. Die wens kan de arts niet honoreren omdat dit te risicovol is voor het kindje.
Ik spreek Bart en Yvonne regelmatig, zowel in het ziekenhuis als thuis. Ze wonen in een Vinex-wijk in de polder. Bart gaat in recordtempo achteruit. Ik vraag hem of hij iets wil achterlaten voor zijn kinderen. Een filmpje of een ingesproken bandje? Bart denkt lang na. Dan glijdt er een traan over zijn ene wang. Het duurt even voor hij weer in staat is om te praten. ‘Ach weet je, Tycho zal zich mij over een tijdje niet meer herinneren en de baby heeft me überhaupt nooit gekend.' Ik zeg dat dit ook een reden kan zijn om het wel te doen. De jongens, ja de ongeborene is ook een jongen, zullen vast benieuwd zijn naar hun vader. Bart knikt en staart naar buiten.
Een paar dagen later dicteert hij een brief aan zijn mannetjes. Ik schrijf want dat kan hij niet meer. Hij laat een goede vriendin twee sieraden kopen. Die krijgen ze ooit, samen met de brief, op een passend moment als ze oud genoeg zijn. Hij overlijdt voor zijn tweede zoon geboren wordt. Met een hoogzwangere buik en haar peuter naast zich loopt Yvonne achter de kist tijdens het afscheid. Zestien jaar later zie ik Yvonne in Albert Heijn. Ze heeft twee lange slungels bij zich. De oudste heeft een stoppelbaardje en nog steeds die diepbruine ogen van zijn vader. Yvonne ziet mij niet. Ze lacht om haar kinderen die met elkaar dollen op de groenteafdeling. Ik loop door en hoop dat de jongens weten wat een fijne man hun vader was.
De redactie van Carend houdt even vakantie. Op onze website en via social media delen we deze maand de meestgelezen artikelen en columns van het afgelopen jaar. Wij wensen iedereen een fijne zomer toe, op vakantie of thuis, in ons eigen land of ver weg. En voor iedereen die doorwerkt: werk-ze!
Beeld: Kieferpix