We zitten in de spreekkamer van de oncoloog in Amsterdam, mijn zus met haar man en ik.
Wat gaat er komen? Ik houd haar hand vast, knijp er even in. Zij knijpt terug.
Afgelopen week zijn er nieuwe scans gemaakt, haar situatie gaat hard achteruit. Ze is verward en vermoeid, praat wartaal. We maken ons er heel druk over.
Ik heb er van de week nog telefonisch contact over gehad met de oncologie verpleegkundige omdat het onhoudbaar lijkt te worden.
Een jaar geleden toonde de kanker zich in al zijn wreedheid. Een plotselinge epileptische aanval was de onheilsboodschapper; veel uitzaaiingen in de hersenen, de lever en de longen. Die klap is zo wreed, zo oneerlijk. Wat geluk betreft heeft ze helaas niet altijd vooraan gestaan in het leven en nu dit! Wij als familie zijn met haar in shock.
Het behandelplan bestaat uit bestralen en immuuntherapie en daar horen helaas vele bijwerkingen bij: haaruitval, een pruik uitzoeken en pijnlijke handen en voeten.
Ze doorstaat het zo dapper, draagt haar lot met zoveel power dat ik er vaak stil van ben. Ze werkt ‘gewoon’ door bij de super met de leuke hamsteracties, blijft onze dementerende moeder bezoeken. Ze is ondanks alles positief.
Ze is vastbesloten haar 40-jarig dienstverband vol te maken en krijgt alle medewerking van haar fijne werkgever.
Bij alle behandelingen en afspraken vergezel ik haar en leg alles vast.
Op 6 november komt het bericht toch als een mokerslag binnen; de uitzaaiingen hebben nu dusdanige vormen aangenomen dat verder behandelen geen optie meer is. Tussen de regels door komt dat ene zinnetje kort voorbij, veel langer dan een paar weken zal het niet meer duren.
Het gesprek duurt niet heel lang en verslagen rijden we naar huis. Ze is met tussenpozen ook helder: “Hoe kan dat nou dat ze niks meer voor mij kunnen doen, er waren toch nog opties. En nu ben ik dus uitgerangeerd”.
De dagen die volgen zijn een achtbaan; ze gaat nog naar onze dementerende moeder, gaat met haar naar buiten en blijft dan erg lang weg, zo horen we later. Ze heeft een hoop beschermengelen op haar schouders.
Het bezoek aan de huisarts een paar dagen later valt haar zwaar, ze valt in slaap en vat het allemaal niet meer. Als ze een dag later in een diepe slaap glijdt, nemen we een voor een afscheid van haar; warm, liefdevol en rauw. Heel erg rauw.
Vier zussen, een broer en vooral een moeder die het nu zonder haar moeten doen.
Nog geen week na dat bezoek aan de oncoloog overlijdt ze, pas 62 jaar oud.
De dag na haar overlijden spreek ik de oncoloog. Hij biedt ons als familie een nazorggesprek aan. Dat gesprek hebben we in december kort voor kerst en wat is het fijn om het op deze wijze terug te kijken. Hij heeft leuke momenten met haar beleefd, vertelt hij, vond het gaaf dat ze nog zo graag werkte en prees haar doorzettingsvermogen en vrolijke karakter.
We kijken nog steeds met veel voldoening terug op dat gesprek.
-------------------------
De mogelijkheid om na een behandeltraject in het ziekenhuis of bij de huisarts na verloop van tijd een gesprek te hebben, bestaat altijd. Informeer bij de arts of op de polikliniek naar de mogelijkheden. U kan nog vragen stellen en het kan nabestaanden helpen om te gaan met het verlies dat ze meemaken.