‘Mijn lichaam laat mij in de steek…’, fluistert Rob mij toe. Het waren de eerste cryptische woorden waarmee Rob ons meenam in zijn proces. Aan een grote ronde tafel, na onze wekelijkse zeilwedstrijd op de Zevenhuizerplas, kwam het hoge woord eruit. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ik ‘Ik weet al een jaar dat ik darmkanker heb. Ze kunnen niets meer voor me doen’. Rob is een wat norse alleenstaande man die ik altijd een beetje op afstand houd, maar nu open ik als vanzelf mijn armen waar hij snikkend invalt.
In de auto terug naar huis deel ik het nieuws met mijn vriend. Ralph had het intense gesprek van een afstandje gadegeslagen. ‘Hij heeft dit al die tijd in z’n eentje moeten doen, niemand wist het!’ vertel ik, huilend van medelijden. ‘Binnenkort gaat hij naar een hospice bij ons in het dorp, dan mogen wij hem opzoeken.’
Kort daarna ontvangt Rob ons in het hospice met tranen van blijdschap. Hij vertelt over de eenzame winter waarin hij nog meer sociale contacten heeft afgehouden en nu in een warm bad terecht is gekomen. Zijn grote wens is om nog een keer te zeilen op zijn Zwanenmeer, de Zevenhuizerplas. Op een zondag met mooi weer halen wij hem op voor een tochtje op onze boot en koffie op het terras met veel leden van de vereniging. Hij geniet intens en blijft ondanks de pijn maar lachen en glunderen. Bij het afscheid vraagt Rob met trillende lippen ‘Waarom doen jullie dit?’ ‘Iedereen verdient liefde en niemand zou dit alleen mogen doen’ zegt Ralph.
Ondertussen zijn Ralph en ik bezig met onze eigen toekomstplannen. We komen al jaren op Bonaire en zijn al geruime tijd bezig om een hotel over te nemen. De onderhandelingen lopen echter stuk. Als we er Rob hierover in vertrouwen nemen, stelt hij ons gerust. ‘Jullie gaan samen namelijk veel mooiere dingen doen!’
Rob gaat in zijn laatste maanden snel achteruit. Regelmatig verkeert hij in geestelijke nood, is hij bang en voelt hij zich eenzaam. We helpen hem met zijn laatste wensen en zijn Robs eerstelijns contactpersoon bij de hospice. ‘Het duurt nu niet lang meer Roos, ik ben zo bang,’ beantwoorden wij met ‘We blijven bij je Rob, als je wilt tot je laatste adem’. Snikkend van blijdschap knikt hij en valt weer in slaap.
Op een vrijdagavond worden we door de hospice gevraagd snel te komen. We zitten naast hem aan zijn bed, Rob is niet meer aanspreekbaar. Ralph verzint ter plekke een soort geleide meditatie met Rob varend in zijn zeilboot. Langzaam laat hij Rob verder naar de horizon van zijn leven varen. We zeggen zijn lievelingsgedicht op. Een laatste kleine glimlach laat zien dat hij het hoort. Zijn leven is volbracht. Klokslag middernacht blaast hij vredig en zonder angst zijn laatste adem uit.
Terug in de auto kijken Ralph en ik elkaar aan na deze intense ervaring. ‘Dit is waar wij samen goed in zijn,’ zegt Ralph. Ik knik en herinner me de woorden van Rob over ons stukgelopen project op Bonaire. Diezelfde week krijgen we Villa Aventura aangeboden, een intieme groepslocatie voor zeventien personen op Bonaire. Puzzelstukjes die uit de hemel lijken te komen vallen in elkaar. Wij gaan retraites organiseren voor mensen die palliatief zijn en nog een keer met hun geliefden een laatste reis willen maken. Met een speciaal programma om weer helemaal tot elkaar te komen, taboes te doorbreken en leven toe te voegen aan de dagen die er nog over zijn. Dankjewel Rob, onze inspiratiebron voor deze missie!
