Oprechte belangstelling

Mijn vader verblijft in een hospice, omdat hij een progressieve hersentumor heeft. Tijdens de komende week zullen we zien wa het verschil in zorg kan zijn en hoe belangrijk oprechte belangstelling is. Hoewel hij geen klachten heeft, blijkt mijn vader positief getest te zijn op COVID. Een vrijwilliger heeft 5 dagen eerder mijn vader verzorgd en blijkt positief te zijn, de regel is dan dat iedereen rond diegene heen getest wordt. Het hospice kan de zorg niet meer bieden en ik bied aan een aantal dagen bij mijn vader te gaan verblijven om de zorg te gaan overnemen. De GGD is rigide en zonder pardon wordt mijn vader over gebracht naar een COVID huis, 25 km verderop. Niemand van de familie rijdt met hem mee, er is weinig communicatie vanuit het covidhuis hoe het gaat. Slechte overdracht en geen overleg. Door de hersentumor kan mijn vader het zelf allemaal niet meer goed vertellen. Ik denk dat ik word gezien als een lastige dochter met mijn vragen. De derde dag komen mijn broer en moeder en blijken er verpleegkundigen te werken die weinig oog hebben voor de patiënt. De kleding ligt her en der in de kamer, mijn vader zit er onverzorgd bij en heeft de kleding nog aan van afgelopen zondag. Mijn moeder is des duivels over de zorg voor haar man. Pas als er een wisseling komt van personeel verandert alles. Ineens is er oog voor de familie, we worden geïnformeerd hoe het gaat. Er worden vragen gesteld aan ons hoe mijn vader het graag zou willen. Verpleegkundigen komen langs wanneer we er zijn. De arts wordt erbij gehaald om verder te overleggen over wensen. Het is fijn hoe er gezorgd wordt en er aandacht is voor de mens, patiënt en familie. Met mijn vader gaat het niet goed, hij krijgt meerdere problemen vanuit door zijn hersentumor en op dag 5 slaat de COVID toe. Met elkaar wordt besloten nu alleen nog maar te gaan voor comfort, dat is behandeling. Samen met de verpleegkundige is er goede zorg voor mijn vader. De verpleegkundige voelt zich bezwaard dat ik meehelp. Ik weet dat mijn vader dat fijn vindt en ik doe het graag. Hij ligt er netjes en redelijk ontspannen bij. De zuurstof is vervelend en er wordt besloten om te starten met morfine. Zelf wil hij dit ook graag. Het zuurstof slangetje weg, want die is irritant. De morfine geeft rust. De dag erop word ik gebeld, mijn vader is in diepe slaap en als we willen waken lijkt dit het moment te zijn hiermee te starten. Hoe lang het gaat duren is niet te zeggen. Als we komen, is de kamer omgetoverd tot een beschermdende plek om te kunnen sterven. Gordijnen dicht, opgeruimde kamer, licht gedoofd, het is fijn er te zijn. Mijn vader ligt er ontspannen bij, diep in slaap en we hopen dat hij voelt dat we aanwezig zijn. De verpleegkundigen komen af en toe binnen om te vragen hoe het gaat, checken mijn vader, maar ook ons. Eind van de middag slaapt hij in, rustig, in ons midden. Na de eerste verzorging wordt mijn vader uitgeleide gedaan door een erehaag van verpleegkundigen met een minuut stilte in het midden. Het ontroert ons diep! Dank je wel aan deze verpleegkundigen. Zij hebben met hun oprechte aandacht de laatste dagen voor mijn vader, maar zeker voor ons als familie, het respect en eigenwaarde terug gegeven. Zij beseffen waarschijnlijk niet hoe belangrijk zij zijn geweest voor ons. Zij hebben hun vak uit geoefend zoals het zou moeten zijn, daar ben ik ze tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor. Wat is oprechte belangstelling van levensbelang. Foto: stockphoto