"Ik zou zo graag nog een keer naar Engeland willen." Zo begint ons gesprek als ik bij haar thuis ben voor een bezoek. De vrouw heeft kanker in een gevorderd stadium en de situatie gaat snel achteruit, ze heeft niet lang meer te leven.
"Ik moet nog naar Engeland. Daar heb ik gewoond en woont mijn beste vriendin." Ze vertelt over haar vriendin, die dezelfde rotziekte heeft. We spreken over haar onstuimige leven, ze vertelt dat ze alles heeft gedaan wat God verboden heeft. Ook vertelt ze wat haar leven nu mooi maakt: haar reizen, haar goede en haar slechte tijden. Haar wens is groot, maar ook is ze reëel dat de tijd haar ineens heel snel kan inhalen. De kanker, die lange tijd op de achtergrond was, treedt naar de voorgrond. Ik bespreek ook mijn nadrukkelijke twijfels of de reis wel gemaakt kan worden.
Maar ze gaat er voor. Ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid en over een week kan ze gaan, naar Engeland. Maar dan stapelen de problemen zich op: haar ziekte laat zich ineens van zijn slechtste kant zien. Er komt nachtelijke onrust, er is toename van pijn en verwardheid. Verschijnselen die vaak voorkomen in de laatste levensfase en ze staan haar laatste wens in de weg. Als zorgverleners doen we er alles voor: we geven medicijnen om de symptomen te bestrijden. Als er nog slechts vier nachten voor de reis resten, moet er een besluit genomen worden, want het kan alleen doorgaan als er iemand meereist die met een morfinepomp om kan gaan. Ze vraagt mij. Heel kort moet ik er over nadenken en dan besluit ik dat dit echt is wat ik moet doen.
"Gaaf! Maar kan ik dit wel? Is dit professioneel? Is het verantwoord?", het zijn vragen die in mijn hoofd resoneren.
Als de dagen verstrijken, zie ik haar strijdlust en haar dankbaarheid: "als het niet lukt hebben we alles geprobeerd!"
Haar strijdlust wakkert de mijne aan. Samen gaan we er voor, los van elkaar en iedereen verklaart ons voor gek, de kans is klein dat het gaat lukken, maar elk nachtje is er één dichterbij. We passen de medicatie nog aan en ja, het werkt: ze knapt weer op. Van de medicatie, de adrenaline, de wilskracht? Ik weet niet wat het is, maar het werkt.
Als het zover is, voeg ik me al heel vroeg in de ochtend bij haar en samen met Stichting Ambulancewens vertrekken we. Het wordt een reis vol met levensverhalen. Het is nog even spannend of we Engeland in mogen, maar het lukt: laat in de avond zijn we op onze bestemming. We zijn er! Samen met de Engelse collega’s van de ambulance proosten we: het is gelukt.
De volgende dagen verblijf ik in een hotel en met regelmaat ben ik bij haar en haar beste vriendin voor de medische zorg. Ze straalt iedere seconde. Er komen veel mensen afscheid nemen. Als het tijd is om te gaan, volgt het afscheid met haar vriendin, het is moeilijk en prachtig tegelijk. Hier is liefde en verdriet samengebracht. Op de terugweg zijn we zo blij dat deze reis is gelukt; ze vertelt nu klaar te zijn om te gaan. Haar leven is afgerond; haar wens vervuld.
Deze zorg kunnen geven is mijn passie en dit keer was die letterlijk grensoverschrijdend.
---------------------
Wil je ook je verhalen delen over ervaringen in de palliatieve of terminale zorg? Dat wordt zeer gewaardeerd. Samen zorgen we ervoor dat er meer aandacht komt voor deze belangrijke zorg. Lees meer op: https://carend.nl/artikel/schrijf-mee-over-palliatieve-en-terminale-zorg