Een heer met een sterke wil komt op mijn pad. Organisatorisch is zijn medische en verpleegkundige situatie wat complex maar met wat buiten-de-box denken komen we al vrij snel tot een concrete zorgvraag die ook nog in onze route past. Hij leert mij wat beter kennen en zo word ik voor hem al vrij snel; 'die kleine druktemaker'.
In de weken erna wordt zijn situatie steeds kwetsbaarder en lijkt een einde in zicht. Een einde dat gezien zijn fysieke toestand een vervelende situatie met veel lijden lijkt te worden. Hij besluit al vrij snel tot euthanasie maar niet eerder dan maandag want vandaag is de Pramenrace. Dat is een wedstrijd op het water met pramen die voor deze dag volledig versierd zijn; zowel de boot als de inzittenden. En de pramenrace wil hij per se nog een laatste keer zien.
Er zijn de afgelopen dagen gesprekken gevoerd met meneer want het is absoluut niet zeker of zijn fysieke toestand het wel toelaat om aanwezig te zijn. Ook ik spreek mijn zorgen uit. “Maar”, zo zegt hij, “ik doe het toch zoals ik het wil. De euthanasie zal niet eerder dan maandag plaatsvinden.”
De verpleegkundingen uit het team vormen een stevig duo met de huisarts en maken een plan A, B en ook nog maar een C. We wisselen mobiele telefoonnummers uit om de lijnen vooral zo kort mogelijk te houden bij eventuele complicaties en met de instelling ‘op hoop van zegen’ gaan we de laatste dagen in. Sturen, regie bij de cliënt laten en op tijd bijsturen. Ik heb mijn telefoon sinds donderdag continu onder handbereik en rijd door mijn werkwijk. Als ik aan de overkant van het water stop, zie ik hem aan de rand van zijn landje aan het water zitten; helemaal klaar voor de pramenrace.
Ik stap uit en steek een duim op. Hij steekt als reactie zijn beide duimen breed glimlachend omhoog en op dat moment balt alle passie voor mijn vak samen in mijn keel. Alle vooraf bedachte scenario’s glinsteren op mijn wangen.
Verdorie, we hebben het geflikt!