In de jaren tachtig wordt mijn vriendin Solange verliefd op de mysterieuze David. Hij heeft lange, donkere krullen, een dromerige blik en speelt gitaar in een bandje. Het blijft bij een verliefdheid op afstand. David gaat studeren in Delft. Solange speelt viool en gaat naar het conservatorium. Ze bezoekt trouw iedere schoolreünie maar komt David nooit meer tegen.
Vijfendertig jaar later krijgt ze een vriendschapsverzoek van hem via Facebook. Haar hart maakt een sprongetje. David blijkt gescheiden, heeft een chemisch bedrijf en combineert zijn baan met de zorg voor zijn puberzoon. Solange is ook gescheiden en heeft twee tieners die fulltime bij haar zijn.
Ze appen en telefoneren. Snel afspreken lukt niet. Hun smartphones draaien overuren. Solange nodigt David uit voor ‘West side story’ waarin zij viool speelt. Hij is onder de indruk en geniet vooral van het romantische nummer ‘There’s a place for us’. Na afloop duiken ze een kroeg in en praten uren. David biecht op dat hij haar vroeger ook al leuk vond maar geen avances durfde te maken. Ze zoenen als pubers in een steeg naast het café. De vlinders in haar buik, die zich jaren schuil hielden, zijn terug van weggeweest. Ook David is tot over zijn oren verliefd.
Ze doen hun uiterste best om elkaar te kunnen zien. Dat valt niet mee. Naast drukke banen en kinderen is er ook sprake van een fikse fysieke afstand. Ze moeten het hebben van gestolen momenten, vaak overdag als de kinderen naar school zijn. Ze denken: ‘Onze tijd komt nog wel’. Maar het lot beslist anders.
Een jaar na hun eerste date krijgt David buikpijn. Ook is hij extreem moe. De huisarts verwijst hem door en al snel volgt het superslechte nieuws. Alvleesklierkanker in een vergevorderd stadium. De reactie van David op deze onheilstijding is opvallend. Hij vraagt Solange ten huwelijk. Hij weet niet precies hoe lang hij nog heeft maar dit móet gebeuren. Ze vragen of ik hen wil trouwen. Ik voel me vereerd. Ze plannen de ceremonie in hun favoriete strandtent maar de kanker zet daar een dikke streep door. David wordt steeds zieker. Een groepje familieleden en vrienden zorgt voor haar kinderen zodat Solange veel bij David kan zijn. Dat is fijn maar ook pittig want als Solange bij David is mist ze haar kinderen en andersom.
De arts die eerst sprak over een levensverwachting van maanden zegt opeens dat de prognose slechts een paar weken is. David gaat naar huis om te sterven. Eenmaal thuis gaat hij ondanks zijn belabberde conditie nogmaals voor Solange op zijn knieën. Het trouwen moet snel gebeuren want de tijd raakt op.
De avond ervoor belt Solange. ‘Het gaat niet, David is te ziek’. De volgende ochtend heb ik haar weer aan de telefoon. ‘Kom toch maar, hij vraagt steeds wanneer we gaan trouwen’. Ik rijd richting Haarlem waar David woont. Ik ben bloednerveus. Ik heb iets rustgevends gekregen van een vriendin, een soort homeopathisch pammetje. Onderweg test ik of dat werkt. Ik zet een nummer van Novastar op dat normaliter tranen trekkend werkt. Ondanks het pilletje schiet ik vol.
Solange wacht me op in een prachtige jurk, snel gescoord bij een winkel in de buurt. Ook heeft ze twee ringen gehaald bij de plaatselijke juwelier. Een schoonzus heeft ballonnen opgehangen. David is broodmager en knalgeel. Ik schrik maar probeer dat niet te laten merken. Solange en David nemen plaats op een klein tweepersoons bankje. Het kost David duidelijk veel moeite. Er zijn een paar familieleden, de kinderen, maar ook de oude moeder van David. Ze zou graag met haar zoon ruilen, zij is immers hoogbejaard en hij nog zo jong. Ik heb wat grapjes in mijn speech verwerkt in een poging het enigszins luchtig te houden. Dat lukt. Er wordt gelachen en hier en daar pinkt iemand een traantje. Tijdens mijn speech wrijft David liefdevol over Solanges been en ik zie dat hij haar toefluistert ‘Ik hou van je’. Solange en David stralen als zij elkaar het jawoord geven. Daarna is de bruidegom doodmoe. Hij strompelt naar zijn thuiszorgbed in de hoek van de kamer. Wij eten bruidstaart in de tuin en ontkurken de champagne want vandaag is het feest, ook al zit de dood David op de hielen.
De dag na het huwelijk overlijdt David. Vlak voor hij definitief zijn ogen sluit kijkt hij naar Solange, dan naar zijn trouwring en daarna weer naar zijn vrouw. Praten lukt niet meer maar zijn blik zegt genoeg.
Op zijn uitvaart speelt Solange ‘There’s a place for us’.
Afbeelding van Pixabay