Bij de krachttraining merk ik hoe sterk ik ben. Lichamelijk dan, want voor de rest zit ik er doorheen. Drieëneenhalf jaar al leef ik in Tussenland. Al die tijd heb ik mijn veerkracht in kunnen zetten om verdriet en angst het hoofd te bieden. Maar nu is de rek er uit.
Ik had me heilig voorgenomen om niet te somberen, maar van dat voornemen komt de laatste tijd niet veel terecht. En daar baal ik dan weer van. Het voelt alsof ik op een doodlopende weg zit. Mijn lief, mijn steun en toeverlaat, hannest ook al maanden met zijn lijf. Het is dan ook niet altijd ontspannen of gezellig bij ons thuis. Al doen we erg ons best om het tegendeel te bewijzen.
Sinds kort praten we met een oncologieverpleegkundige van de thuiszorg. Toen ik nog niet zo lang in Tussenland vertoefde, en een barre tijd achter de rug had, heeft hij ons zo fijn geholpen. Daarom heb ik hem gevraagd om weer te komen. We praten met z’n drieën, dat is bijzonder. Mijn lief gaat wel altijd mee naar de oncoloog, maar daar praten we over de scans, behandelingen en bijwerkingen. Hoe we het thuis redden, daar komt het niet van. Naar de dagbehandeling mag mijn lief niet mee. Daarom is het zo fijn dat deze verpleegkundige thuis komt en we allebei aan bod komen.
Bij de vraag hoe het gaat stromen mijn tranen al. Rustig verkent hij de situatie. Dan vraagt hij hoe het komt. We praten over ontspannen. Mindfulness, bij de dag leven. En dan: ‘Wat werkte in het verleden goed?’ Ik kan het zo opsommen. Alles wat me uit mijn eigen wereldje trekt, alles wat helpt om me onderdeel te laten voelen van een groter geheel. Muziek, natuur, de zee, wandelen, spiritualiteit. Maandenlang is hier niets van gekomen. Geen wonder dat ik het niet meer trek. Daarna krijgt mijn man alle ruimte. Als de verpleegkundige weg is schrijf ik snel mijn lijstje met hulpbronnen in mijn agenda. Als geheugensteuntje. Die avond geniet ik van prachtige muziek. De volgende dag begin ik met Nederland in beweging en daarna een flinke wandeling in mijn favoriete bos. Ik voel weer rek, mijn veerkracht is weer op spanning.
Toch merk ik dat er nog iets anders nodig is om weer helemaal op krachten te komen. Er suddert iets, ik voel het. Een paar dagen later popt het op, de richting waarin ik verder moet gaan zoeken. Hoop en overgave, dat worden mijn nieuwe thema’s. Ik heb alsmaar hard gewerkt aan mijn veerkracht merk ik nu pas. Bij hoop en overgave hoef ik niet te werken, juist niet, het komt vanzelf naar me toe
Jannie Oskam heeft uitgezaaide borstkanker en is ongeneeslijk ziek. Ze heeft twee boeken geschreven: Tussenland – over leven met de dood in je schoenen en Zo gaan we het doen! Samen beslissen bij borstkanker. Jannie heeft sociale wetenschappen gestudeerd, deelde eerder haar ervaringen als patiënt tegen de achtergrond van dertig jaar werken in de zorg tijdens een webinar en was te gast tijdens het congres Leven toevoegen aan de dagen.
Foto: Zbynek Pospisil