‘Goedemiddag, mag ik binnen komen?’, vraag ik als ik mijn hoofd om de deur steek. De twee pubers, een jongen en een meisje, zitten bedroefd met hun vader aan de grote ronde eettafel. Hun gezichten lichten op als ze mij zien. ‘Tuurlijk, kom er in!’
De puberdochter komt op mij af en slaat haar handen om mijn middel ze laat daarbij haar hoofd tegen mij aan vallen. Ik streel haar door haar donkerbruine haren, dezelfde donkere krullen als haar moeder had.
Ik loop al een tijd mee in dit gezin, ik zorgde voor hun moeder. Een lieve, jonge vrouw die ernstig ziek was en gisteren, al snel na de diagnose, in alle rust is overleden. Naast dat ik veel met hun moeder in gesprek was, was ik dat ook met de kinderen en de echtgenoot. Over het wat als, en het hoe dan verder. Maar vooral ook over het verdriet en de angsten.
Aan de achterkant van de tafel zie ik nog een bekend gezicht. En ondanks dat ik haar nooit op de vrolijke momenten in een mensenleven zie, ben ik altijd blij haar te zien. De begrafenisondernemer.
Als iemand ziek is zijn we intensief betrokken, we zijn er voor de zorg maar zeker ook voor ondersteuning, regelzaken, advies en een luisterend oor. Als iemand overlijdt dan is dat over.. en dan? Dan ben ik blij dat zij er is. Precies zoals ze daar nu zit ten midden van deze jonge rouwende mensen. Ze straalt rust en warmte uit, precies wat er nu nodig is. En ze is er voor hun op het moment dat mijn zorgtaken ophouden. Laatst vroeg iemand mij waarom mijn werk gelijk ophoudt nadat iemand is overleden. Dat is omdat we van de zorgverzekeraar slechts één uur vergoed krijgen voor een nagesprek met de naasten. Er gebeurt in wijkverpleging dus veel in eigen tijd.
Ik krijg een glimlach van haar en zij van mij, zonder woorden. Na een kort gesprek met het bedroefde gezin neem ik afscheid en laat ik hen in alle vertrouwen over aan de begrafenisondernemer in de wetenschap dat het goed is. Als ik thuiskom stuur ik haar een berichtje om mijn waardering naar haar uit te spreken, gewoon omdat mijn gevoel zegt dat ik dat even moet doen. We bespreken dat we veel kunnen betekenen voor mensen in een kwetsbare tijd. Ondanks dat voor ons beide het werk intens is, is het vooral ook heel bijzonder. Vaak voor velen zo onzichtbaar, maar wat zijn begrafenisondernemers waardevol!
Eva Koenraadt is verpleegkundige in de wijkzorg. Ze publiceert verhalen op haar facebooksite , vaak over de vastlopende situatie in de (terminale) thuiszorg, waar tekorten zijn in personeel en problemen met de beschikbaarheid doordat deze zorg niet altijd volledig vergoed wordt.
Op drie september 2024 openen we ons nieuwe webinarseizoen met gastspreker hoogleraar en auteur Manu Keirse. Meer lezen over het webinar 'Rouw' of inschrijven? Klik hier.