Ik loop richting het ziekenhuis. De deuren openen automatisch en ik ga naar binnen. De typische geur dringt direct mijn neus binnen; het ruikt naar ziek zijn, naar ontsmetten en naar beter worden. Ik ga op zoek naar kamer 138. Ik loop door de gang en mijn ogen glijden door de kamers waarvan de deuren open zijn. Ik zie mensen tv kijken en slapen. Sommige hebben bezoek en lachen. Ik voel me een indringer, omdat ik gluur en naar iets heel persoonlijks kijk.
Kamer 138, ik ben er. De deur is gesloten. Ik wil hem snel openen, maar ook weer niet. Een gevoel van machteloosheid overheerst en ik slik mijn tranen in. Ik adem diep in, leg mijn hand op de deurklink, duw hem naar beneden en stap de kamer in.
Mijn moeder kijkt me aan. Ze zit aan tafel in een tweepersoonskamer. Haar kamergenoot is er niet. Mijn oudste zus zit tegenover haar, de middelste aan de andere kant van de tafel. Ik ben de jongste, haar 'leutje wicht'. Dat zal ik altijd blijven, ook al ben ik in de 40. In haar ogen zie ik vertwijfeling, onzekerheid en ook ongeloof. 'Wat een schijtzooi he', zegt ze. Ik val stil en geef haar een knuffel, de tranen lopen over mijn wangen. Mijn lieve, mooie sterke mama ging met het vermoeden van galstenen naar het ziekenhuis voor onderzoek, maar kreeg de diagnose galwegkanker.
Ik zou niet weten hoe ik met zo’n diagnose om zou gaan. Ik weet het niet wat ik zou doen als ik zou horen dat ik ongeneeslijk ziek ben.
Mijn moeder weet het wel. Mijn moeder is 86 jaar en kiest voor kwaliteit van leven en niet voor levensverlengende behandelingen. Ze heeft het jaren geleden met mijn vader meegemaakt. Hij had de ziekte van Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker, en na een heleboel bestralingen en chemo’s heeft hij nog lang geleefd, tot de volgende uitbraak na zo’n 27 jaar kwam. Ze zag hoe zwaar het was om de behandelingen te doorstaan en dat wil ze niet. 'We gaan voor kwaliteit van het leven en ik ga het anders doen dan papa’, zegt ze. Ik kijk haar aan en ik kan alleen maar trots op haar zijn en haar keuze respecteren.
Binnen de palliatieve zorg draait het natuurlijk vaak om de patiënt – maar diens partner, kinderen, familieleden of vrienden hebben hun eigen weg te gaan. Hoe kan jij als zorgverlener goed voor naasten en nabestaanden zorgen? En met welke tools of organisaties kun je die zorg beter op de kaart zetten binnen jouw organisatie? Op donderdag 23 mei 2024 organiseert Carend het Naasten- en Nabestaanden Congres (voor zorgverleners) in Zwolle. Meer informatie? Inschrijven? Klik hier.
Foto: i-Stock