Op de afdeling waar ik werk komt een man te wonen die mentaal nog prima door de APK keuring zou komen. Lichamelijk is het echter een ander verhaal. We hebben vanaf de eerste dag een leuk contact. Grapjes vliegen in het rond, hij lacht, ik gier en samen brullen we.
Bij mijn binnenkomst groet ik hem steevast met: “Hallo Meneer…”, gevolgd door zijn achternaam. Na een tijdje is hij het zat. Hartstikke beu. Al verschillende keren heeft hij mijn “Meneer” gecorrigeerd in: “Zeg maar Jan”. Omdat ik het zo gewend ben, flap ik er met grote regelmaat automatisch 'meneer' uit. Hij vindt dat ik dat maar eens moet afleren en gaat me steevast als ik “Meneer ..“ zeg, “Mevrouw Princen” noemen wat het nodige gegrinnik en gegrijns van ons beider kant oplevert.
Na een aantal weken heb ik het afgeleerd. Voortaan kom ik binnen met: “Hallo Jan”, waarop hij me groet met “Hallo Judith”.
Na een poos wordt Jan ziek. Hij gaat zienderogen achteruit. Mijn grappige sparringpartner wordt stiller. De twinkeling in zijn ogen verflauwt langzamerhand. De eindstreep lijkt in zicht. Op een avond ga ik met een collega zijn kamer op om hem te verzorgen. Voor zover we dat nog doen in deze fase. Een aantal van zijn familieleden is aanwezig. We verzamelen ons allemaal even rond het bed nadat we hem wat hebben opgefrist.
Hij kijkt ons aan, bijna triomfantelijk en vraagt vervolgens of er een foto gemaakt kan worden. Mijn collega en ik wilden aan de kant gaan staan terwijl één van ons een foto maakt van het gezelschap wat op dat moment naast zijn bed staat. Nee, Jan stáát erop dat wij er ook bij komen staan. We kijken elkaar en zijn familie om beurten aan. Zij halen hun schouders op als teken dat ze het wel prima vinden. Hij heeft een klein lachje rond zijn mond en terwijl ik mijn tranen verbijt, bedenk ik me hoe hij, ziek als hij is, door één simpele vraag aan ons, volledig de regie van dit moment pakt.
Met tranen in onze ogen poseren mijn collega en ik om en om bij het bed, Jan heeft de twinkeling in zijn ogen voor even terug. Bij het verlaten van de kamer bedanken we hem, wrijf ik nog één keer over zijn benen aan het voeteneind van het bed, zeg hem dat het tijd is om te gaan rusten en hij knikt. Uit onze monden klinkt op die bijzondere avond voor de allerlaatste keer: “Dag Jan”. “Dag Judith”.
(Geplaatst met toestemming van Jan's familie)
Foto: Stock
-----------------------------------------------
Ben je ook geïnteresseerd in palliatieve zorg zowel binnen het ziekenhuis als daarbuiten? Vanaf 25 januari organiseert Carend weer een vierluik, met het thema palliatieve zorg en de ander. Het gaat over mensen die anders zijn en anders leven, maar tegelijkertijd ook weer niet. Palliatieve zorg voor daklozen, mensen met een verstandelijke beperking, verslavingsproblematiek en alle kleuren van de regenboog zullen besproken worden.
Klik hier voor meer informatie over dit vierluik en inschrijven.