Ik ontmoet mevrouw in verband met een intakegesprek voor een mogelijke opname in het hospice. Haar bed staat voor het raam zodat ze haar o zo vertrouwde buurtje kan zien. Mevrouw en haar dochters hebben wat vragen en als alles is uitgelegd zegt ze: ‘Dan gaat we dat zo maar doen.’
Ze wordt opgenomen op een zaterdag, de dagen ervoor heeft ze afscheid genomen van haar huisje. Mevrouw geniet van haar kamer, de tuin en komt tijdens de beginperiode nog uit bed. De pijnklachten nemen toe en af en toe is ze benauwd. We starten de morfinepomp. Af en toe moeten we een extra dosis geven. Ze is moe, zo moe, en geeft aan dat het zo goed is. Ze is er klaar mee zoals ze dat zelf zegt. Haar huisarts komt, mevrouw vertelt hem dat ze op hem heeft gewacht. ‘De andere huisarts doet haar best hoor, maar ik vind u zo lief.’ Het gesprek gaat over palliatieve sedatie. ‘Ik wil niet meer wakker worden’, zegt mevrouw. De huisarts legt uit dat hij dat niet kan garanderen. Ze spreken samen ook over euthanasie maar als mevrouw dat wil moet ze nog een paar dagen wachten tot alles geregeld is. Nadat alles besproken is zegt ze: ‘Dan gaan we dat zo doen. Gewoon rustig aan.’
Op een woensdag is het zover, samen met een verpleegkundige help ik met wassen en het inbrengen van een katheter, dat wil mevrouw graag. We smeren haar uitgebreid in met haar favoriete bodylotion. Haar huid is zacht en gaaf, volgens mevrouw komt dat doordat ze iedere dag haar huid goed heeft ingesmeerd. De radio staat aan, ook dat wil ze graag. De huisarts komt op de afgesproken tijd en gaat naar haar zitten. Hij praat rustig met haar. ‘Kijk, al mijn kinderen staan om mij heen’, zegt mevrouw. De dormicum en morfine worden gestart. Ze reageert daar goed op en valt snel in een diepe slaap. Ik loop af en toe bij haar naar binnen. ’s Avonds besluit ik nog even naar haar toe te gaan. De familie is er ook en zij gaan om de beurt mee de kamer in. Samen met de verpleging verzorg ik haar nog even. Even doet ze haar ogen open. Ze kijkt me aan, glimlacht en dan rolt er een traan over haar wang. Dit is niet wat ze wilde en daarom wordt de medicatie aangepast.
Ze is sterk want het is inmiddels maandag en ze doet ons allemaal versteld staan. De familie is ondertussen aan het eind van hun Latijn. Na een gesprek met de huisarts voelen zij zich beter en gaan weer even naar hun moeder toe. Ze doet het inderdaad rustig aan. Op dinsdagmorgen overlijdt ze, ze slaapt rustig in. Ik mag haar samen met twee dochters voor de laatste keer verzorgen. Ze draagt haar mooiste zomertop op een witte broek en ligt onder een blauw laken met een grote vlinder en ook op haar kussen staat een vlinder. Alles kleurig want daar hield ze zo van. De vlinders die ik buiten zie vliegen hebben een andere betekenis gekregen.
Foto: VladK213